ja, zojuist op het nieuws een heel verhaal over 4 mei, dat zowat iedereen die de oorlog heeft meegemaakt inmiddels wel is overleden én de vraag hoe je de verhalen over de oorlog levend houdt voor de jeugd.

Ik heb er mijn (wellicht niet populaire) meningen over…en sommige dingen zijn uiteraard dubbel.

Zo hebben we in Heerenveen het gemeentehuis waar vroeger een gevangenis aan vast zat.
In die gevangenis ging het er in WO2 niet fris aan toe, het werd gebruikt door de SD (Sicherheitsdients) enz. enz.
Een dag voor de bevrijding was het plan van de Duitsers om de gevangenis op te blazen, maar in 1973 heeft de gemeente dat zelf maar gedaan…de gevangenis werd gesloopt.

Reden van sloop: de gevangenis was wel een zwarte pagina in de geschiedenis van Heerenveen en sja, zwarte pagina’s kun je maar ’t beste uitscheuren..

Hetzelfde soort volk wat toen tot sloop over ging staat nu weer een krans te leggen met de krokodillentranen in de ogen roepend “we mogen het nooit vergeten”…. nee, wel slopen om het in de vergetelheid te doen raken en ondertussen een kransje leggen en roepen dat we “het nooit mogen vergeten”.
Intussen is al 50+ jaar is een stuk geschiedenis weg.

En iedereen zich maar afvragen hoe je de verhalen levend houdt, nou ja…zo niet dus.

Persoonlijk heb ik weinig met de verhalen uit WO2, je hoort nooit het echte, volledige verhaal en dat is jammer.
Laat maar weten hoe ’t was, met moord en doodslag en alles er op en aan. Dát zorgt wel dat het indruk maakt.

Zo heb ik van onze buurman, destijds een tiener, het verhaal gehoord dat bij de spoorwegovergang t.h.v. hotel Spoorzicht (heet nu anders) iemand op het spoor een nekschot kreeg.
Buurman woonde aan het spoor, zag het gebeuren.
Reden van het nekschot: die was er niet, het was gewoon om de schrik aan te jagen en een voorbeeld te stellen.

Dan kijk je toch even iets anders naar het spoor, al vallen daar anno 2025 nog steeds doden.

Of neem mijn oude winkelpand in Joure.
Het was een pand van 200 jaar oud, was in de oorlog een pand waar de Duitsers hun paarden in stalden en ja, er zaten ook nog steeds wat Duitse teksten op het dak van de zolder.

Interesseert het iemand wat? Nee…heb wel vaker e.e.a. aangekaart, maar 0,0 interesse.
Gaat het daar al niet fout??

Zo heb ik ook ca. 120 glasnegatieven uit WO2, datering na 1941.
Het verhaal? Glasnegatieven van Kunstzalen Vecht, ja een Joodse kunsthandelaar.
Vecht sloot in (ik meen) 1939 al de deuren van de kunsthandel, dit omdat hij de ellende al zag aankomen.
Toch moet Vecht in 1940/41 op last van de Duitsers de kunsthandel hervatten.
Ja, een Jood moest op last van de bezetter de handel voortzetten….
Op de foto’s staan tal van dure kunstwerken, de datum te herleiden naar 1941 of later en op die foto’s staat bijv.een setje keramiek van ons koningsuis…toen nog als set, nu staat er 1 in het Boijmans van Beuningen, de ander in het grootste museum in Duitsland.
Je maakt mij niet wijs dat het toeval is dat een potje nu in Duitsland staat.
Ik ga er dus van uit dat er een hoop roofkunst op de negatieven staat (temeer ook omdat Vecht met de Duitsers moet samenwerken).
Ik ben al lang bezig om iemand zover te krijgen om er eens naar te kijken, dit gezien er een hoop (aantoonbare) vreemde zaken rondom die negatieven spelen.
Heb contact gezicht met diverse Joodse instanties, instanties m.b.t. roofkunst en al wat niet meer.
En er is niemand die het iets interesseert…of ze reageren niet of gewoon simpelweg geen interesse… Ik heb zelfs eens een onderzoeksjournalist gespecialiseerd in WO2 zaken een mailtje gestuurd, nooit reactie gehad.

(iets meer info inzake Vecht:
Kunstzalen A. Vecht was tijdens de Tweede Wereldoorlog betrokken bij de omgang met kunstwerken onder dwang van de Duitse bezetter. De eigenaar, Aäron Vecht, had zijn kunsthandel in 1939 gesloten en zijn waardevolle stukken naar Amerika overgebracht. Echter, op bevel van de Duitse autoriteiten werd de zaak in 1941 heropend op een nieuw adres aan het Rokin in Amsterdam.

In maart 1941 werd de kunsthandel getroffen door een verordening die gericht was op het verwijderen van Joden uit het bedrijfsleven. In februari 1942 kwam de zaak onder beheer van de NAGU (Niederländische Aktiengesellschaft für Abwicklung von Unternehmungen), een Duitse organisatie die zich bezighield met de afwikkeling van Joodse ondernemingen. Vervolgens werd de kunsthandel geleid door een ‘Verwalter’ (beheerder) en uiteindelijk verkocht aan een niet-Joodse koper.

Tijdens deze periode werden kunstwerken uit de voorraad van Kunstzalen A. Vecht verkocht, waaronder aan Duitse kopers. Een voorbeeld is de verkoop van een schilderij van Lutz aan de Duitse firma Pongs in augustus 1942. Hoewel het moeilijk is om met zekerheid te zeggen of deze werken onder dwang of vrijwillig zijn verkocht, is het duidelijk dat de kunsthandel onder controle stond van de bezetter en dat de eigenaar geen zeggenschap meer had over de bedrijfsvoering.

Na de oorlog werd de kunsthandel teruggegeven aan Aäron Vecht, maar het proces van restitutie van kunstwerken was complex en niet alle verloren werken zijn teruggevonden. De betrokkenheid van Kunstzalen A. Vecht bij de handel in kunst tijdens de oorlogsjaren illustreert de moeilijke positie waarin Joodse kunsthandelaren zich bevonden onder het nazi-regime.)

Sja, als er al vanuit talloze instanties totaal geen interesse is in dit soort zaken, hoe moet je dan de verhalen levend houden?

Vroeger had je op scholen nog ouderen die langskwamen en verhaal deden, maar dat wordt ook steeds minder en zal over een paar jaar wel stoppen wegens gebrek aan mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt.
Wellicht een idee om zaken eens tastbaar te maken?
Begin bijvoorbeeld eens met het stil verzet materiaal, grotendeels vergeten spul waar een groot deel van NL toch aan mee deed.
Of ga eens bij verzamelaars langs die dit soort zaken in de collectie hebben. Dán maak je het tastbaar.

Zo ken ik wel wat verzamelaars met echte originele jodensterren, registratieplaatjes van gevangenen in kampen en meer van dat soort spul.
Gaat dat te ver? Nee, je wilt toch een verhaal vertellen wat impact maakt?
Maak dan gebruik van dergelijke bronnen!

Kortom: in mijn beleving wordt hooguit voor de buhne wat met WO2 gedaan…verder wordt er niets met WO2 materiaal gedaan, op 4 en 5 mei wordt er weer even aandacht aan besteed en gaan we gewoon weer verder met de reguliere schoolboekjes over WO2 en, niet te vergeten, uiteraard de “standaardverhalen” over Anne Frank.


Nog even een leuk stukje “Stil verzet” materiaal uit eigen collectie:
een stuk perspex van een cockpit van een neergestorte jager.
Uitgesneden, voorzien van 2 Wilhelmina munten en tot hanger vermaakt.
Dit soort spul zie je doorgaans erg weinig en is een fraai stukje stil verzet materiaal.

Webshop maken? Dit moet ook allemaal.
Ja, ook een webshop moet aan eisen voldoen, hier onder staan ze

Om te beginnen:

Ik had laatst weer een email verstuurd naar een websitebouwer, dit voor iets totaal anders.
Toch even kijken naar zijn werkzaamheden en ik kwam wéér dezelfde fouten tegen die zowat iedereen maakt….en daar erger ik me dus kapot aan.
Waarom? Je betaalt (grof) geld voor een website, je verwacht dat ’t dan ook goed is en dat is zéér zelden het geval.

Zo heb ik in het verleden wel eens gesproken met zo’n webbouwer en die zei doodleuk “ja, alle regeltjes ken ik wel maar als de klant er niet om vraagt dan doe ik ’t ook niet”.
Dát is natuurlijk te kort door de bocht.

Dat zou hetzelfde zijn als ik als lijstenmaker een schilderijlijst maak en zonder ophangsysteem aflever. “Sja, de klant vroeg er niet om, dus doe ik ’t niet”.

Hamvraag: als je als klant een website laat bouwen en er missen essentiele wettelijke zaken, wie is dan verantwoordelijk?
De websitebouwer? Wat die pretendeert kennis van zaken te hebben én je betaalt er voor.
Of is de klant van de websitebouwer verantwoordelijk?

Nu ben ik geen jurist en pin me er niet op vast…maar m.i. speelt het volgende:
We hebben te maken met het aansprakelijkheidsrecht en de overeenkomst van opdracht tussen klant en het webbureau.
Als je een website laat bouwen dan sluit je een overeenkomst van opdracht met het bedrijf en dat bedrijf moet handelen als een zorgvuldige opdrachtnemer.
Ze moeten de opdracht dus utvoeren, daarbij rekening houdend met hun vakkennis.

Verantwoordelijkheid?
Een webbouwer is technisch verantwoordelijk maar niet juridisch aansprakelijk voor inhoudelijke of wettelijke verplichtingen tenzij dit expplicitiet is afgesproken óf als de websitebouwer claimt alles te regelen en zich presenteert als totaalleverancier.

Het komt er in feite op neer dat als de opdrachtgever niets heeft aangegeven over wettelijke verplichtingen, de aansprakelijkheid bij de klant ligt, tenzij het om duidelijke professionele
fouten gaat die de webbouwer had moeten zien óf voorkomen.

Maar….dit is uiteraard wat te kort door de bocht!
Zoals ik eerder al aangaf: ik kan ook niet een lijst afleveren zonder ophangdraad, de lijst moet toch hangen…of dit nou wel of niet afgesproken is met de klant.

En dat brengt me op het volgende, bovenstaande opmerking is weer juridisch verdedigbaar.
Het komt er op neer dat als je jezelf professioneel aanbiedt in een bepaald vakgebied dan mag de klant verwachten dat je voldoet aan de basisverplichtingen die bij het vakgebied horen, óók als die niet lettelijk zijn uitgesproken.

Dat is het beginsel van deskundigheid en zorgvuldigheid.

Mocht een websitebouwer een webshop dus niet volledig (o.a. juridisch) goed in elkaar zet dan krijg je m.i. te maken met beroepsaansprakelijkheid.
Een websitebouwer draagt een professionele verantwoordelijkheid om te weten dat een webshop aan diverse wettelijke eisen moet voldoen.

Je zou het als klant ook nog kunnen gooien op de schending van zorgplicht.
Een opdrachtnemer moet de zorg van en goed opdrachtnemer in acht nemen en hoort te weten dat er jurisdische zaken verplicht zijn én dat het ontbreken ervan schade kan opleveren voor de opdrachtgever.

Dan heb je weer te maken met non-conformiteit, de geleverde dient is gebrekkig want de webshop voldoet niet aan wat je redelijkerwijs mag verwachten van een professioneel product.

Kortom: je ken het een websitebouwer dus knap ingewikkeld maken en ik snap ook niet dat vrijwel alle websitebouwers zo laks zijn.

Maar goed, hieronder dus een lijstje waar een webshop aan moet voldoen, sommige eisen zijn wettelijk veastgelegd, sommige andere dingen zijn niet verplicht maar kunnen je een hoop ellende besparen.

• om te beginnen zie ik ontiegelijk veel webshops die in WordPress zijn gemaakt en vrijwel altijd dezelfde fout tonen.
  WordPress heeft een standaard inlogpagina en die is te vinden op /wp-login.php/
  Als je dus een website bekijkt, bijv. Skoander.com, dan moet je achter de .com /wp-login.php/ zetten en dan zou je, als dit niet beveiligd is, op de login pagina kunnen komen.
  Een (nu nog) actueel voorbeeld is dezorgleert.nl/wp-login.php en daar kom je op de loginpagina.
  Wat mij verbaast is dat er geen websitebouwer is die er voor zorgt dat deze pagina niet gevonden kan worden…het is lettelijk 1 minuut werk om die pagina onvindbaar te maken.
  Waarom moet je deze pagina voor derden onvindbaar maken?
  Er zijn bots die enkel uit zijn op die WordPress login pagina’s, dit in de hoop in te kunnen loggen. Het aanpassen van de login pagina is een beveiliging tegen brute force aanvallen en ook de hosting partij zal érg blij worden als je de standaard login pagina aanpast..als de pagina nog zichtbaar is dan wordt er doorlopend, 24/7 getracht in te loggen. Dit is een onnodige belasting voor de server en kan je site aardig vertragen.
  Hoe je het aanpast? De simpelste methode is de plugin WP Hide Login en pas de standaard login pagina aan naar….verzin maar iets. De naam van je hond voor mijn part, alles is beter dan /wp-login.php/. En ja, dit is binnen een minuut geregeld, het bespaart je een hoop ellende en toch is er geen websitebouwer die dit doet. Dáár snap ik dus niets van.
• altijd leuk: de Algemene Voorwaarden. Bij ontiegelijk veel websites hebben de Algemene Voorwaarden geen waarde en dan ook letterlijk 0,0 waarde.
  Ja, er staat een lap tekst online maar dat had er net zo goed niet kunnen staan.
  Waarom? Algemene Voorwaarden moeten(!) in een downloadbare variant (PDF bijv.) op de website staan wil het waarde hebben.
  De reden hiervoor is dat een koper van een product de mogelijkheid moet hebben om de Algemene Voorwaarden (AV) te kunnen downloaden/opslaan op het moment van een koop via de website en dus opslaan op het moment dat de AV geldig waren.
  Het moet niet zo kunnen zijn dat als er een klacht komt, het bedrijf de AV even snel aanpast is hun voordeel…om die reden moet het dus downloadbaar zijn zodat het overduidelijk is wat de AV zijn op het moment van koop.
  Zijn de AV niet downloadbaar op de website? Dan gelden per definitie de standaard wettelijke AV en die zijn NIET in het voordeel van de ondernemer, WEL in het voordeel van de klant.
• retourformulier is ook zoiets: dat is een verplicht item voor op een website.
  Vaak wordt in de Algemene Voorwaarden (AV) oo gerept over het retourbeleid, maar als de AV al niet in downloadbare variant op de site staat (0,0 waarde) dan heeft een retourformulier opzich ook niet veel waarde.
• geen retourformulier online? Dan gelden niet de standaard 2 weken retourtijd maar looppt het op naar 6 of in het ergste geval 12 maand.
• in combi met geen AV dan heb je als ondernemer dus niks te willen, je bent overgeleverd aan de klant 🙂
• Wat ook vaak “vergeten” wordt is dat het verplicht(!) is om een achteraf betaalmethode aan te bieden, vaak Klarna achteraf betalen.
• over betalen gesproken…op het momnent dat je een bestelling doet, je de adresgegevens moet invoeren en uiteindelijk op een knop “bestellen” moet drukken…als je geluk hebt moet je akkoord gaan met de AV, op de knop “bestellen” drukken en de koop is gedaan.
  Wat vrijwel altijd ontbreekt is het stukje tekst dat u een betaalplicht heeft. Dat kan je verwoorden als “als u op “bestellen” klikt dan gaat u akkoord met de AV en gaat u een betaalplicht aan”.
  Waarom moet dat stukje over betaalplicht erbij?? Wel, ieder normaal weldenkend mens weet dat als je iets koopt, je moet betalen.
  De wetgeving denkt daar anders over! Het kan bijvoorbeeld ook zo zijn dat je een “sample” gratis kan bestellen en betalen is dus niet vanzelfsprekend. Om die reden moet er dus iets bij staan dat de klant een betaalplicht aan gaat.
  Op internet is een rechterlijke uitspraak te vinden, exact over dit verhaal.
  Even uit mijn hoofd gaat het om een webwinkel met tuinmateriaal (tuinstoelen enz.). Iemand had daar stevig online geshopt en niet betaald. De koper eiste de producten, webshop leverde niet omwille van betaling. De zaak is voor de rechter gekomen en de eindconclusie was dat de webshop steken had laten vallen (o.a. dus niet duidelijk gemaakt dat er een betaalplicht gold).
  De webshop moest dus alle items leveren, de koper hoefde niet te betalen.
  Met veel pech kan dat dus het failissement voor de webshop betekenen. En ja, als ik zou willen dan zou ik met deze kennis bij vrijwel alle webshops gewoon gratis kunnen shoppen….maar ik ben niet “klootzak” genoeg om dat te doen. Maar als je zou willen dan liggen er dus opties genoeg om gratis te kunnen shoppen. Nadeel: je hebt wel een hoop gelazer met rechtzaken enz.

Zo zijn er nog wel een paar dingen die me zo even niet te binnen schieten (het is nog vroeg op de ochtend)
Wordt vervolgd…

Zoals sommigen weten ben ik gek op uv, ja ultraviolet licht.
Je kan er leuke dingen mee doen en ontdekken, van virussen/bacterien die oplichten tot gebruik in de kunst en alles er tussen in.

Een tijd geleden had ik ’t al over cadmiumverf welke oplicht en is gebruikt op een indiase minatuur, nu even iets anders.

Emaille.
Ja, ook emaille kán een kleurtje geven onder uv licht, al zie je dit niet bijzonder vaak.
Onderstaand plaatje is waarschijnlijk afkomstig uit een boerenbedrijf.
Dit plaatje was ik al een klein jaar kwijt, heb ’t ooit gekocht, in de auto gelegd maar waarschijnlijk bij het ingaan van een bocht is het plaatje door de auto gaan zweven.
Vandaag dus terug gevonden (we maken de auto wel vaker schoon dan 1 x per jaar, maar vond ‘m nu toevallig naast de rails van de stoel, waarschijnlijk is ie daar eindelijk onder uit geschoven)

Het geel emaille plaatje wat onder uv dus rood kleurt

(het dient gezegd te worden dat, ondanks dat ik een serieuze UV lamp heb, het alsnog moeilijk zichtbaar is als je bijv. in een winkel staat.
Zelfs op een duister plekje is ’t nog moeilijk zichtbaar. Écht 100 donker werkt het best. Verwacht dus niet dat je met je knakenbak (Temu/Aliexpress maar ook de wat duurdere) uv lamp dit soort spul er makkelijk uit kan pikken)

Net binnengekregen, 2 stuks grafiek…een houtsnede en een linosnede.
Leuk spul? Ja, eentje is sowieso leuk!

Om met de leukste te beginnen: een gravure uit 1930 van Frits Grewel.
Even wat info van Wikipedia gejat (Frits Grewel – Wikipedia)

Frits Salomon Grewel (Amsterdam, 19 november 1898 – aldaar, 9 oktober 1973) was een Nederlands arts, psychiater en orthopedagoog. Hij was de vader van Annemarie Grewel.

Grewel werd geboren in het joodse gezin van de diamantslijper Salomon Grewel en Alida Dommershuijzen. Hij studeerde medicijnen aan de Universiteit van Amsterdam en aan de school van het Wilhelmina Gasthuis. Tijdens zijn studie nam hij een jaar vrij om antropologie, sociologie en criminologie te studeren. Grewel studeerde in februari 1925 af als arts. Hij werkte als assistent-geneesheer aan de Psychiatrische en Neurologische Kliniek van de Universiteit van Amsterdam en specialiseerde zich in de psychiatrie. Op 9 juli 1935 promoveerde hij bij prof. dr. M.W. Woerdeman op het proefschrift ‘De doorbraaktijd der elementen van het blijvend gebit’. Intussen had hij in 1930 in het Wilhelmina Gasthuis de eerste Nederlandse kliniek voor kinderpsychiatrie opgericht.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Grewel op 23 november 1940 als ambtenaar ontslagen, omdat hij joods was.^[1] Vervolgens werkte hij als keuringsarts voor de Joodse Raad.^[2] Hij liet de moeder van Hanneke Groenteman met spoed opnemen in het Wilhelmina Gasthuis, om uitstel van haar deportatie te bewerkstelligen.^[3]

Na de oorlog werd Grewel in zijn functie hersteld. In 1954 werd hij aan de Universiteit van Amsterdam benoemd tot lector in de kinderpsychiatrie. Op 1 maart van dat jaar hield hij zijn inaugurale rede, getiteld ‘De werkwijzen der kinderpsychiatrie en de denkwijzen der kinderpsychopathologie’.
In 1964 werd hij benoemd tot hoogleraar orthopedagogiek, en in 1969 ging hij met emeritaat.^[4]
In de jaren 60 werd ook de Professor Grewelschool opgericht in Leeuwarden Camminghaburen, als eerbetoon aan Grewel.”

Afijn, naast bovenstaande werkzaamheden was hij dus ook actief in de kunst.
De houtsnede zat wat “kort” in de lijst, het passepartout zat over de afbeelding en het oplagenr alsmede signatuur in potlood waren niet zichtbaar.
De houtsnede is wel verkleurd, dus daar ga ik wat aan doen en daarna maar een andere lijst opzoeken.
Uiteraard ga ik de passepartout er goed om zetten, met ruime(re) marges rondom de afbeelding en uiteraard de signatuur en oplage netjes in zicht. (Tekst loop door na afbeelding)

Het 2e werk is een lino van een nog onbekende kunstenaar..
Helaas dus geen signatuur, geen begeleidende tekst…hooguit wat info op de achterzijde lijst:
Ik vermoed dat deze lino ooit gebruikt is als afbeelding in een boek (dat heb je vaker met ongesigneerd werk), wellicht iets over kamperen medio de jaren 30. In dat geval zijn er een paar boeken die in aanmerking komen.

Achter op de lijst staond “Eigendom van XXXX 1935”
Uitgaande dat de lino ook inderdaad uit die tijd komt dan is het inmiddels 90 jaar oud (en gezien de lijst enz. enz. verbaast me dat niets!)

Sja, toch een beetje leuk nieuws: de collectie monogrammen en initialen (www.skoander.com/mia ) is de 1400 monogrammen en initialen van Nederlandse kunstenaars inmiddels gepasseerd!

Een mooi aantal, maar we gaan voor de 1500 (en meer)

BIJ deze de complimenten aan de kunstenares Marion van Bergen.
Reden? Ik had een emailtje gestuurd inzake aanvulling voor de pagina met monogrammen en initialen van kunstschilders, Marion maakt namelijk gebruik van een stempel met Aziatische tekens als signatuur.

Nu had ik al een aantal kunstenaars benaderd met een verzoekje tot een afbeelding van hun monogram of initialen op een kunstwerk, maar Marion @ marionvanbergen.nl is de enige die reageert! En ja, van sommige kunstenaars had ik, gezien hun reputatie, toch wel reactie verwacht…

Maar goed, ik kreeg reactie en hoe 🙂
Ze zei dat ze wel even een afdruk zou opsturen….ik dacht een afdruk van het stempel met de Aziatische tekens…
Krijg ik een pakketje met een stukje grafiek, de Zwarte kat, inclusief begeleidend briefje.
Dát had ik dus niet verwacht….dus, hulde aan Marion 🙂 dat mag ook weleens gezegd worden.

(ik heb een veel betere afdruk van de signatuurstempel, deze staat op www.skoander.com/mia/ in de categorie “monogrammen/onleesbaar”)

Ja, de vorige blogpost ging over het CBR, ik ga d’r nog even op door…
Zoals ik al aangaf waren d’r een hoop van die huisvrouwen met 0,0 kennis van zaken.
Anderzijds heb je mij met een beste opleiding…

Soms vroegen leerlingen weleens op wat voor niveau wij moesten afrijden of hoe de opleiding in elkaar stak, dan gaf ik daar wel eens tekst en uitleg over.
Één van de voorvallen was een akkefietje met een examinator…en dan ga ik bij de rij-opleiding beginnen
Één van de bijzondere verrichtingen is, zoals in de volksmond bekend, het keren op de weg.

Op de opleiding moesten wij lesgeven aan een pseudo leerling, in ons geval onze instructeur. En die gast was niet makkelijk!
Alle facetten kwamen aan bod, zo ook het lesgeven van de bijzondere verrichtingen.

We zaten met 4 man in een BMW, 3 leerlingen en 1 instructeur en dan om de beurt lesgeven aan onze instructeur…

Op een gegeven moment was een leerling bezig met lesgeven aan onz instructeur, we stopten omdat hij aangaf dat we bijzondere verrichtingen gingen doen. Keren op de weg.

De leering (instructeur) gaf uitleg aan de pseudo leerling (onze instructeur en na de uitleg zette onze instructeur de wagen in de 1e versnelling, ramde die BMW met 1 draai over de stoeprand heen (en dat ging niet zachtzinnig!!), door het gras heen en kwam weer op de rijbaan terecht.

We zaten allemaal stijf in de auto, niet wetende wat er nou gaande was…en toen zei onze instructeur “wat is het probleem, ik doe wat julliie als instructeur, zeggen”.

Wat bleek: de volksmond term “keren op de weg” is in correcte taal “keren op de rijbaan”.
De “weg” is het stuk van tuinhekje tot tuinhekje, van sloot tot sloot en ja…daarom reed onze instructeur dus over de stoeprand, door het gras…

Als we nou hadden gezegd “keren op de rijbaan” dan was hij netjes tussen de stoepranden gebleven.

Grappig is dat het opleidingsinstituur/de instructeur niets uitmaakte of de auto schade had: wij moesten het leren, desnoods op de harde manier en als daar wat schade bij kwam kijken: jammer dan.
Het bleek wél dé manier van lesgeven, ik praat er 20 jaar na dato nog steeds over! Dat soort dingen vergeet je dus nooit weer.

Afijn, dit verhaal doortrekkend naar de rijexamens: ik trof ooit een examinatrice die ik al niet hoog had.
Ik had al eens vaker een aanvarinkje met haar gehad dankzij haar onkunde.

Bovenstaand verhaal vertelde ik dus ook weleens aan leerlingen, het zijn leuke anekdotes. Blijkbaar had één leerling o.a. dat verhaal wel erg goed onthouden!
Wat is er gebeurd: tijdens een examen, ik reed mee (omdat ik die examinatrice niet vertrouwde) en zegt ze op een gegeven punt “zet hier de auto maar neer, dan gaan we keren op de weg”.

Goed, je raad al wat er gebeurde: ook de leerling reed, wel beschaafd, over de stoeprand, over de stoep, stukje gras en draaide de auto weer de weg op.
De examinatrice woest op de leerling…en de leerling zei nog “ik doe wat u vroeg”.
Een hoop gedoe, teksten als “maar je weet wel wat ik bedoel..”
En ik? Ik zag de humor er wel van in…het was voor ons een harde leerschool, dan mag de examinator zich wel aan dat niveau ophijsen.

Wij proberen correcte termen te gebruiken en dan zal een examinator er sch**t aan hebben: niet in mijn auto!

Lullig eindresultaat was dat de leerling wél om die reden gezakt was…óók dat leverde een hoop gelazer op met o.a. het hoofd van het CBR.
Ik verwacht professionaliteit, gebruik van juiste termen (dat leerden wij de leerlingen, dat is ons vak) en dan zal zo’n examinator er een zootje van maken.
Maar ik kon protesteren wat ik wou: het was zinloos en de leerling bleef gezakt.

Dat krijg je dus als je van die buitenstaanders (lees: huisvrouwen en dat kaliber) examens laat afnemen.

Ja, ik heb al eens gezegd dat ik over van alles en nogwat kan schrijven…ditmaal maar eens een stukje over het CBR.
Ja, die club voor rijbewijzen…

Vooraleerst: ik ben oud rij-instructeur, heb een opleiding genoten welke beschouwd werd als het beste wat er te koop was, we werden gezien als de best opgeleide chauffeurs van Europa…en solliciteren, althans geen onzinnige brieven schrijven enz., was niet nodig.
Als je de naam van de opleiding al zei dan was dat genoeg reden om je zo klakkeloos aan te nemen en dat is ook gebeurd.
Heb zowat alle VRT’s, CRT’s, trainingen, slipcursussen voor rbw A&B wel gedaan

Nu ben ik al vele jaren uit dat vak, maar het blijft toch een mooi beroep…ook verkeerswetgeving etc is best interessant en ja, ik ben nog steeds meer dan bovengemiddeld op de hoogte van zaken.
Sterker nog: zet mij nu als instructeur in een leswagen (mag niet, papieren al jaren verlopen) en dan ben ik er van overtuigd dat ik de leerlingen nog met enig gemak kan laten slagen

Goed, ik ben dus in de race voor een nieuwe baan. (wie wat heeft of weet kan zich melden 😉 )
In 2023 heb ik al eens gesolliciteerd op een vacature voor examinator bij jawel, het CBR.
Oke, je zit dan aan de andere kant van de tafel, maar kan wel gebruikmaken van o.a. de kennis en kunde.

Aldus de vacature destijds was BE rijbewijs een “pré”. Dat is dus geen vereiste.
Maar vanaf moment tot de opleiding zou beginnen had ik nog een maand of 3, de opleiding zef duurde een maand of 4 dus de komende 7+ maand zou ik toch sowieso, examentechnisch, niets met een aanhanger doen én ik had tijd zat om BE te halen.
De rij-ervaring is er wel, dus zo’n BE moet niet zo’n probleem zijn,

Totdat je bij het CBR komt.
die dame van HR gaf toe dat ik in principe de ideale man voor de functie was, maar ja…geen BE, dat was een harde eis.
(de afkeur kwam niet van die HR dame, wél van de “regiomanager” o.i.d. van de vacature regio)
Ik de advertentie er weer bij, er staat “pre” en dat is in mijn beleving toch echt geen harde eis.

Ik heb werkelijk alles in het werk gesteld, met spoed nog BE aangevraagd, zelfs nog voordat de opleiding begon…niets was goed: ik moest vòòr sollicitatie al BE hebben.
Grotere onzin kan je dus niet verzinnen.
Ik had die meid van HR inmiddels ook al zover, die begreep er ook he-le-maal niets van en ze zei ook nog dat je ’t eerste jaar arbeid sowieso niet met BE examens kan doen.
Ik had , in plaats van een marge van 7 maand wel ca. 1,5 jaar aan tijd om BE te halen.
En toch…toch was het niet goed genoeg.
En ja, ik was tot veel bereid..je kon max 40 km uit je eigen examenplaats ingezet worden, verder was voor mij ook geen probleem.
Wil wel fulltime aan de bak enz. enz. daar lag het niet aan.

Uiteindelijk vroeg ik aan die HR dame: stel er reageert één of andere huisvrouw mét BE, maakt die meer kans dan mij? En het antwoord was ja.
Dán ben je diep gezonken als CBR zijnde!

Ik heb die club vervloekt, zelfs nog een kwade email gestuurd aan Alexander Pechtold…helpt niks, weet ik…maar toch.

Kijk, als je nou personeel in overvloed kan krijgen, geen wachttijden hebt enz. dan is er wat voor te zeggen.
Maar het CBR zit zelfs in de rimboe van Winschoten al met zo’n lange wachttijden dat de BE examens al niet eens te plannen zijn (komt gewoon niet in beeld, zolang duur het), voor B rijbewijzen is een half jaar geen uitzondering…en dan schop je gemotiveerd volk mét ervaring het sollicitatieproces uit.

Maar het wordt leuker:
ik heb een paar dagen geleden wéér een poging gewaagd.
Correctie, nette brief de deur uit, niks loos zou je zeggen.

Krijg ik zopas reactie:
“Beste,
……..helaas hebben we na zorgvuldige overweging besloten dat er onvoldoende aansluiting is tussen jouw profiel en de specifieke eisen van deze functie. We zien geen recente beroepsmatige rij-ervaring en geen ervaring met slecht nieuws gesprekken in je sollicitatie terug “
(werkelijk, hoe verzin je het)

Wel, dat verhaal over beroepsmatige rij-ervaring…ik denk dat ik de miljoen km inmiddels wel achter de rug heb. ervaring genoeg zou je zeggen.
En geen ervaring met slecht nieuws gesprekken…wie heeft dat wel??

Even ter idee: we hadden examinatoren in onze regio waarbij de instructeur bij een motorexamen de examinator moest corrigeren (nou had de leerling dat niet door, zat op de motor). Er zijn vragen gesteld door examinatoren mbt motorexamens “klopt dat wel wat ie doet?” ja..dat klopt.
We hadden huisvrouwen als examinator, 0,0 kennis van zaken (had daarom ook vaak ruzie met die lui, de oud rij instructeurs waren wel oke)

En soms lees je nog weleens bericht dat een leswagen door een trein geraakt wordt, laatste geval was zover ik weet in 2017.
Tijdens een examen sloeg de motor af op het spoor, leswagen geramd.
Dát soort gedoe krijg je dus als je van die halve amateurs als examinator in een auto zet.
Een beetje instructeur had die wagen vlot van het spoor gekregen, een examinator zou dat helemaal moeten kunnen.
(en ja, op dat soort zaken zijn wij dus ook getraind)
Maar goed, ze hechten dus meer waarde aan een BE papiertje, recente rij-ervaring of ervaring met slecht nieuws gesprekken 🙂

Het is een waardeloze organisatie, dat mag nu wel gezegd worden… ik mag hopen dat de wachttijden oplopen naar een 1,5 jaar en dat er nog vele leswagens bijv. onder een trein komen door onkunde van een examinator


goed, mijn dag is wederom verkloot…
Heeft iemand nog suggesties voor een baan?
Ben dus thuis in kunst en verkeer, kan en wil in principe veel, uren in overleg
Kortom: er is veel mogelijk.

Een tijdje geleden had ik ’t al eens gezegd dat ik mogelijk ergens in de toekomst weleens een stukje over Ate Popma, de kunstschilder, zou typen.

Vandaag is ’t dan zover.
Wie is Ate Popma? Wel, dat is mijn oom.
Zult u hem kennen van de kunsten? Nee, dat niet….

Afijn, ik zat vandaag eens even op het RKD te kijken, ook bij mijn oom.
Was benieuwd of er al wat gegevens van hem waren bijgewerkt, met name de overlijdensdatum.
Ate is geboren in 1941 te Heerenveen, overleden in 2016 te Harlingen en het blijkt dat die info reeds was bijgewerkt.

Goed, om Ate toch even een podiumpje te geven zal ik hier even een kort verhaal over één van zijn schilderijen posten.

Ate, ik mocht altijd graag even bij ome Ate op bezoek, over kunst ouwehoeren, bakje, peukje…
Nu had ik wel wat kunst van Ate, maar bijzonder weinig.
De reden hierachter was dat hij eigenlijk geen vertrouwen had in zijn kunst en hij was bang dat als mensen kunst van hem kochten, ze het na een half jaar zat waren en het bij ’t grofvuil dumpten. Sja, rare kronkels, kunstenaar eigen.

Bij mijn beste weten heeft hij ooit 1 schilderij verkocht, dat was ook nog aan familie van zijn vrouw d’r kant.
Tevens heeft hij ten tijde wat werk aan het BKR geleverd….verder is er nooit iets naar buiten gekomen
Verder is hij ooit benaderd voor een kunstboek, dit om Ate in dat boek op te nemen.
Hij had er geen zin in, uiteindelijk toch de afspraak gemaakt…de man in kwestie stond op afspraak op de stoep en ja, de deur bleef dicht.
Ate wou toch niet.
Doodzonde, maar goed…wederom de rare kronkels van een kunstenaar!

Afijn, we gaan naar het jaar 2010.
Ik had een kapotte vacuumpers verkocht aan een (soort van) lijstenmaker, hij kon ‘m wel repareren. Prima.
Hij had ook nog een hoop restjes lijsthout, als ik er wat mee kon dan kon ik ’t zo meenemen.
Ach ja, het waren geen grote stukken hout, maar wel geschikt voor kleine lijstjes…ik maak er wel wat van als ’t uit komt.

Er zat één stukje baklijst bij, ik kon er nét een lijst voor een doek van 20×20 cm van maken…en toen kreeg ik het idee om inderdaad een blanco doekje van 20×20 cm te maken voor die baklijst.
Mijn plan was om dat mee te nemen naar Ate en hem een klein schilderij voor mij te maken.

Bij het zien van de lijst en het doek kwam er een hoop kritiek…ik zal ’t hier maar niet schrijven wat hij gezegd heeft.
Het kwam er op neer dat ’t miniatuurschilderen was en ik kon ’t wel vergeten.

Ik heb ’t ook laten rusten, ik ken Ate en ophaasten werkt averechts. Daarbij begreep ik ‘m volledig, maar ik wou weleens iets anders dan anders van Ate. Poging mislukt…zou je zeggen.

Het heeft 3 jaar geduurd…ja, echt 3 jaar.
Op een gegeven dag waren we weer in Harlingen, even een bakkie doen bij de familie en aan tafel zei Wietske (zijn vrouw) op een gegeven moment “goh Ate, had je nog niet iets voor T.?”

Schoorvoetend en met stevige tegenzin ging Ate naar het atelier, kwam terug met een tasje met het doek en de lijst.
3 jaar na dato had ik eindelijk een “maatwerk” Ate Popma in handen, klein formaat en totáál anders dan anders.
(tekst loopt door na foto)

Ja, op dat “prutswerkje” heb ik dus 3 jaar moeten wachten…
Het had m.i. ook in een kwartiertje klaar kunnen zijn, maar goed, ik zeur niet!!
Het was al een godswonder dat ik een schilderijtje los heb weten te peuteren.

Maar…aan de koffietafel dat schilderij in ontvangst genomen, later nog even het atelier in geweest en achter wat andere schilderijen zag ik de grote broer van mijn kleine schilderijtje hangen.
Duidelijk nog niet af, niet gesigneerd (een schilderij was pas naar voldoening én af als de signatuur er op stond)

Ik heb moeten lullen als brugman, d’r werd aardig gerookt, bak koffie erbij
Ik Ate maar overtuigen dat ’t schilderij af was, er niks aan mankeert enz. enz.
Joh, tuurlijk zag ik ook wel dat ’t niet af was, maar ik had als doel om óók dat grote werk mee naar huis te nemen 🙂
Dan heb ik de studie én het origineel en ja…dat zou dan ook ’t enige studie en origineel zijn wat er is en was.

Uiteindelijk na veel sigaretten, een paar koffie en veel overredingskracht zei ik “godv****** pak een kwast, zet er “Ate Popma 2013″ onder en het is klaar, einde oefening, niks meer aan doen!”

En op dat moment voltrok het 9e wereldwonder (ja, er zijn 8, geen 7) zich voor mijn ogen!
Wat mij (en ieder ander) verbaasde: Ate pakte een kwast, trok een blik wit open en zette zijn signatuur er onder.
Dát was een unicum, ik was totaal verrast én….dát betekende dat ’t schilderij dus af was.
(Tekst loopt weer door na de foto)

Ik was dus wéér een stapje verder en de aanloop was ingezet om het werk in de auto te krijgen!

Ate was blijkbaar in een goede bui, al was de strijd nog niet gestreden.
Het heeft me naar schatting nog een half uur gekost om dat werk naar me toe te lullen.
Uiteindelijk zei Ate met tegenzin “ik ben d’r niet blij mee, maar neem ‘m mee en op het moment dat je er zat van bent wil ik ‘m direct terug”.
Akkoord gegeven met de mededeling “neem maar definitief afscheid van dit werk, ik wordt ’t niet zat!”

En op dat moment zag ik al dat hij spijt had van de beslissing om het werk de deur uit te doen.

En ik? Ik was blij als een klein kind met een hand vol lollies!!
En tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik beide werken, de studie én het echte werk, in huis heb.
We zijn nu ca. 12 jaar, nog geen seconde spijt en ’t grote kunstwerk heeft een mooie plek in de woonkamer, het kleintje op de werkkamer.

De titel van de kunstwerken is “Hek” en de afmetingen van beide kunstwerken zijn resp. 20×20 cm en maar liefst 130 x 140 cm

Nog een leuk detail: aldus Ate zitten er onder het grote schilderij minimaal 14 andere schilderijen.
Ja, als een werk niet goed genoeg was dan ging de witkwast er over en begon hij weer overnieuw.
Ook het kleine doek is al een keer overgeschilderd.

Ik noem het maar de charme van de kunstenaar en het is een leuk verhaal.

Inzake de kunst van Ate Popma:
Er kan nog wat kunst rondzwerven, soms op een veiling belanden enz.
Dit uit oude BKR collecties.
Mocht je ooit een werk tegenkomen en het is te koop: laat het weten!
Zowel ik als mijn neef en nicht zijn geinteresseerd!

afsluiter het kunstwerk, hier staat ’t tegen de muur in mijn oude lijstenmakerij

Ik heb een Indiase miniatuur liggen, opzich een geinig ding.
Wat het leuk maakt is de dame met de rode jurk.
De rode verf in deze is cadmiumrood en het leuke is dat cadmiumrood reageert op UV licht.
Ja, de verf licht op.
Voor mij niet spectaculair, al zie ik het niet dagelijks….het is meer handig voor een globale datering áls je dat soort verf tegen komt.
Cadmiumrood werd gebruikt van begin 1900 tot ca. 1970, dit omdat het spul giftig was.

Nu werd het in de wat meer geciviliseerde werelddelen verboden/niet meer gebruikt tot na c. 1970, maar in andere werelddelen kan het nog na bovengenoemde data gebruikt worden.

Hoe dan ook: leuk voor een globale datering en leuk dat de verf oplicht.

(ga nou niet met een temu/aliexpress of andere goedkope/gemiddelde uv lamp klooien, de ervaring leert dat er maar weinig goede lampen zijn die o.a. cadmium fatsoenlijk laten oplichten. Goed materiaal kost geld, zo ook bij UV lampen)

Op de pagina -> 1075+ kunstenaars monogrammen en initialen zijn nu een kleine 1100 monogrammen, initialen en een paar onduidelijke signaturen te vinden.
Dit betreft enkel de in NL geboren kunstenaars.

Er is een soort zoekfunctie: op de pagina staat A-Z en monogrammen/onleesbaar.
Heb je een onbekende signatuur wat enkel uit wat initialen bestaat? Zoek op een (meest duidelijke) letter uit de signatuur, klik op de betreffende pagina en alle signaturen welke die letter bevat staat met foto beschreven.

Heb je dus een signatuur met de letters AJW dan is de foto van die signatuur ook te vinden op de pagina’s A, W en J.
Heel veel makkelijker kan ik ’t niet maken.

Voor nu staan er een kleine 1100 initialen en monogrammen online, mijn voorraadje initialen/monogrammen is op en alles staat online.
Uiteraard zal ik nieuwe monogrammen en initialen in de gaten houden en per ommegaande toevoegen!

Heb je baat gehad bij deze pagina met monogrammen/initialen? Laat het gerust weten, altijd leuk en dan weet ik dat ik ’t niet voor niets doe!
Heb je aanvullingen op mijn collectie, scherper/betere foto’s van een signatuur dan ik heb óf correcties op een signatuur? Dan zie ik graag een reactie met foto toegemoet!

Ik moet nog een paar dingen finetunen, in een aantal gevallen moet ik de naam nog toevoegen en nog wat kleine aanpassingen doen, maar het zoeksysteem is in elk geval voor 95% gebruiksklaar

(houd er wel rekening mee dat sommige signaturen/initialen erg op elkaar kunnen lijken!
Deze pagina’s geven een goede richting, maar doe zelf ook onderzoek of bijvoorbeeld de stijl van het kunstwerk ook overeenkomt met de de signatuur/vermeende kunstenaar

Papier bleken met chloor…ik heb ’t al wat vaker over dit soort dingen gehad
Kwam ik recentelijk via museumserver op een facebook pagina, lees ik “….het is gerestaureerd bij xx in xx door het eerst te spoelen in water en de volgende dag in water met een toevoeging van chloor en later wat kalk”

En dat moet dan een firma in (boek)restauratie zijn…

Voor de zoveelste keer: ga nou niet lopen rommelen met chloor.
Reden?

In papier zit doorgaans lignine en lignine zorgt voor de structurele stevigheid in papier.
Chloor lost de lignine op en heeft dus effect op de stevigheid.
Op museumserver.nl zit er ook sowieso één gast die meent er verstand van de hebben, hij heeft ’t ook weleens gehad over het papier verstevigen na het bleken. (wou de discussie wel eens aan, maar helaas geen reactie….ja, wat geouwehoer dat ik er geen verstand van had, niets inhoudelijks)
Ja, dat gelazer zal je dus wel krijgen als je met chloor (of andere hobbymiddelen) aan de slag gaat.

Nog een nadeeltje van chloor?
Ik roep altijd dat met mijn methode van ontzuren de originele papierkleur behouden blijft en zo is dat ook.
Bij de (o.a.) chloorhobbyisten ligt dat iets anders.

Zoals in bovenstaand verhaal genoemd: chloor lost de lignine in papier op.
Lignine zorgt, naast stevigheid van papier, ook voor een soort lichtgele kleur van het papier.

Als de lignine door chloor oplost, dan verdwijnt ook de “natuurlijke” kleur van het papier en wordt het onnatuurlijk wit(ter) dan bedoeld.
En de originele papierkleur verdwijnt dus.

Ook behandelen met kalk kwam in dat facebook bericht voor, ik zie eerlijkheidshalve geen reden om, zoals ik lees, de behandeling af te sluiten met een bak water met wat kalk.
Het zal aan mij liggen….

Chloor en andere rommel, het zal vast een goedkope behandeling zijn én snel klaar…in het vervolg toch maar even verder kijken dan een dopje chloor in een bak water.

Er staan momenteel iets over de 900 monogrammen en initialen van de nederlandse kunstschilders online.
Ik zal nog even wat zaken afronden, de naam er bij zetten enz. en dan is het voorlopig even klaar.

De 900 stuks waren de monogrammen welke in de loop der tijd verzameld zijn…maar de voorraad is nu even op 🙁
Alles uit mijn eigen database staat nu online, nu dus maar op zoek naar nieuwe “voorraad” aan monogrammen en initialen.

Een kleine 900 stuks is in elk geval toch een respectabele hoeveelheid, nu maar op naar de 1000.

Ontzuren handgekleurde grafiek…sja, ik zeg altijd, gemakshalve, dat het niet kan
Reden? De kleuren zijn meestal opgebracht met aquarelverf en dat lost op in water en de kleuren verdwijnen. Logisch toch?

Bovenstaande is een beetje een halve leugen….ook handgekleurde grafiek kán ontzuurd worden.
Doe ik het met veel plezier? Opzich wel ja….maar er zit uiteraard wél een risico aan vast, de kleuren kunnen verdwijnen.
Aangezien ik er niet mee te koop loop is er ook weinig animo voor en veel mensen willen ’t risico ook niet lopen. (wellicht dat er straks verandering in komt)

Afijn, ik was gister even bij “mijn” veilinghuis (www.veilinghuis-omnia.nl) en met Hans, de eigenaar, kregen we ’t weer over o.a. het feit dat ik met de onderneming gestopt was, ontzuren van papier én of ik al mijn machines enz. verkocht had.
Ik verkoop de machines niet (het is nog weleens handig om iets te kunnen doen) en ontzuren blijf ik gewoon doen, gewoon voor mezelf en soms een klein klusje voor een ander.
Hij gaf me daaropvolgend een leuk stukje grafiek in handen, we hebben ’t samen bekeken en we kwamen beiden tot de conclusie dat ’t hoogstwaarschijnlijk gedrukte kleuren waren.
Eenmaal thuis vond ik online een identieke afbeelding….met andere kleuren.
Dus toch handgekleurd??

Ik heb de kwestie voorgelegd: moet ik écht even mijn best gaan doen en proberen de kleuren te behouden óf laten we het werk zoals ’t is.
Zelf houd ik wel van zo’n gecalculeerd gokje en Hans heeft blijkbaar vertrouwen in me dat het wel goed komt.
Ik kreeg het groene licht om er wat leuks van te maken 🙂

Dit wordt dus ’t eerste handgekleurde werk wat ontzuurd wordt én wat ik online zet! (nou moet ik ’t dus niet verprutsen 😉 )

(ik heb dit soort handgekleurde grafiek, alsook een aquarel, wel vaker met succes gedaan, maar ben er nooit over begonnen, althans niet online….dat schept dan weer verwachtingen die ik wellicht niet waar kan maken)

Dat allemaal gezegd hebbende: het is voor mij misschien wel verstandig om weer wat meer tijd en energie te spenderen aan handgekleurde grafiek, aquarellen enz.
Oefening baart kunst en dit is opzich wel een interessante materie.
(als iemand “oefenmateriaal” heeft, oude aquarellen en handgekleurde grafiek waar niets aan verloren is én waar dus wel een gecalculeerd gokje mee gedaan kan worden dan verneem ik dit graag!)


Foto 1 is het werk wat ontzuurd gaat worden: een ets van de Deutsche kunstler Susanne von Nathusius
Foto 2 is het werk wat ik online had gevonden, een identieke ets echter toch met een iets andere kleurstelling (op onze ets is een deel bij de rechterhand (hand links op de ets) voorzien van groen, op de andere ets is ’t daar rood. Zo zijn er nog wel wat kleurverschillen waardoor het dus toch handgekleurde grafiek moet zijn)

De vooruitgang van de staalgravure “Siege de Toulon” van de serie oorlogen van Napoleon:

de gravure van Toulon met de schimmel, waterschade en foxing.
Ik ben dr al even mee bezig, het resultaat tot zover,

foto 1 is zoals de gravure was, foto 2 toont de huidige conditie.
De gravure ligt nog steeds in een bak met wat chemicaliën en ik ben nog lang niet klaar maar het verschil is wel duidelijk

Weer wat nieuwe items in het menu, het menu is ook iets aangepast…
In de categorie zilver/goud ben ik bezig met een categorie met de Italiaanse registratiemerken, het staat nu allemaal nog in de kinderschoenen en het staat nog wat door elkaar…de bedoeling is dat de registratienummers opvolgende nummers worden.

Tevens een partijtje keramiekmerken (signaturen/monogrammen), dit wordt uiteraard nog aangevuld.
In de planning staat o.a. ook nog ruim 2000 keramiekmerken (stempels enz.), er is dus nog genoeg te doen!

Wat er verder nog bij komt: geen idee.
Ik moet alles alleen doen, geen probleem maar ik kan helaas nog steeds geen wonderen verrichten en alles binnen een week helemaal klaar hebben.
Alles wordt stukje bij beetje aangepast, geduld is dus een schone zaak 😉

En ja, Skoander.com wordt dus een beetje een allegaartje aan informatie, meest handig voor mezelf en wellicht handig voor de bezoeker.

Er is weer een nieuwe pagina in ’t menu gezet.
Kunstenaars monogrammen – Skoander.com
Ditmaal 675+ monogrammen van NLse kunstenaars, dit in willekeurige volgorde.
Ik heb nog een stapel monoogrammen “op voorraad”, deze zal ik eerdaags ook even online zetten.

/edit: de pagina met de actuele goud- en zilverprijzen staat ook weer in het menu, die pagina was even lichtelijk onvindbaar.

/edit 2: ik zal binnenkort ook een begin maken met keramiek merken (monogrammen/signaturen)

/edit 3: de site was afgelopen weekend even offline, er waren wat problemen aan de serverkant én aan mijn website kant.
Een en ander werkte even niet goed samen. Het euvel is inmiddels weer geheel opgelost.

ik ben even bezig geweest met de ets van Jan Sirks (-> https://skoander.com/jan-sirks-opgeplakt-ontzuren/ )

Zoals verwacht zat het passepartout ook op/over de ets geplakt.
Het passepartout zat vast met een equivalent van bisonkit, ik mag hopen dat de ets zelf met andere lijm is opgeplakt.
Zo niet dan staat me nog een redelijk ellendig klusje te wachten.

Op onderstaande foto’s de ets in huidige conditie, met het passepartout zoveel mogelijk verwijderd.

(ga dit soort dingen liever niet zelf doen, je kan meer verknallen dan lief voor je is.
Ik kan wel wat verhalen vertellen van mensen die dachten het ook te kunnen en eindigden met grafiek wat linea recta de vuilnisbak kon)

Even een ander soort kunst, óók een interessante materie

Ik moest even denken aan een klant uit Joure, een man op leeftijd, professor en altijd mooie verhalen.
Hij had WO2 zeer bewust meegemaakt en liet me een aantal jaar geleden een kleine zelfgemaakte auto zien.
Óók gemaakt van het perspex van een neergehaalde jager, welke neergestort was bij hun huis, achter in ’t veld.
Het autootje bestond uit 3 delen en het paste ook allemaal exact in elkaar. Een bijzondere creatie.
Gemaakt omdat er geen materiaal en/of speelgoed voorhanden was, dus je moest jezelf vermaken met wat er o.a. uit de lucht viel.
Ik had dat autootje graag willen hebben, maar die wens spreek je uiteraard niet uit. Hij bewaarde dat autootje niet voor niets een kleine 80 jaar.
Ik ben bang dat het heerschap inmiddels is overleden en het autootje wellicht in de kliko is belandt (laatstgenoemde misschien ook wel niet, maar ’t is wel zo’n item wat snel over het hoofd wordt gezien)

Een soortgelijke variant op het autootje is onderstaande, al was de auto “gewoon” speelgoed en onderstaande echt een teken van stil verzet

Hierbij een item uit de eigen collectie wat je ook niet alle dagen tegenkomt.

een stil verzet perspex hanger met Wilhelmina munten
De hanger is gemaakt van het kunststof cockpitraam van een neergestort vliegtuig
Voorzien van twee Wilhelmina dubbeltjes.
De datum op de dubbeltjes is niet zichtbaar, maar is gegarandeerd van 1941 of eerder.
Breedte: 2,60 cm
Hoogte inclusief kettingoog: 5,30 cm
Perspex dikte 0,70 cm

Over het stil verzet in WO2:
Tijdens de Tweede Wereldoorlog pleegden mensen op vele manieren verzet tegen de Duitse bezetter.
Een van de meest opvallende vormen van verzet was het zogenaamde “stille verzet”.
Dit omvatte subtiele en vaak symbolische acties die de loyaliteit aan het Nederlandse koningshuis en de afwijzing van de bezetting uitdrukten.

Een voorbeeld van stil verzet was het maken en dragen van sieraden met de beeltenis van koningin Wilhelmina, zoals deze perspex hanger.
Deze sieraden, vaak gemaakt van zilveren muntgeld, werden in het geheim vervaardigd en gedragen als een teken van trouw aan het koningshuis.
Het dragen van deze sieraden was niet zonder risico, aangezien de Duitse bezetters dergelijke acties probeerden te onderdrukken door straffen uit te vaardigen.

Andere vormen van stil verzet waren het uitsteken van de Nederlandse vlag, het dragen van anjers op de verjaardag van prins Bernhard, en het vernoemen van kinderen naar leden van de koninklijke familie.
Deze acties, hoewel klein, gaven uiting aan de onvrede over het Duitse bewind en versterkten de nationale identiteit en solidariteit onder de Nederlandse bevolking.

In de afgelopen dagen had ik al een update gedaan inzake het ontzuren van de ets -> ontzuren ets Bernd Grün – Skoander.com
In dat blogje een “voor en nu” foto, al is de ets nog lang niet klaar…

De ets had ook wat vochtkringen op de achterzijde van de ets.
Ook die zijn inmiddels redelijk weggetrokken, waarvan akte.
Nogmaals: de ets ligt nog steeds in bad, dat duurt ook nog wel even….maar het begint nu ergens op te lijken.

(in een eerder blog heb ik gezegd dat je niet teveel moet omklooien met papier, geen gedoe met blotting papier, opspannen en meer van dat soort dingen. Hoe meer je doet hoe meer er fout kan gaan.
In dat opzicht zou ik dus ook niet het papier een aantal keren overbodig uit bad moeten halen.
Volledig mee eens, anderzijds: ik doe het ter lering (en een beetje vermaak) én ik weet wel een klein beetje 😉 waar ik mee bezig ben.)

De foto’s, voor en nu:

ik ben doorgaans geen lezer, toch zijn sommige boeken wel erg interessant.
Aangezien ik valse kunst wel een interessante materie vindt, hierbij een voorbeeldje uit mijn boekenkast: The art forger’s handbook van Eric Hebborn

The art forger’s handbook is een gids over de technieken van kunstvervalsing.

Eric Hebborn was een bekende kunstvervalser en deelt in dit boek gedetailleerde methoden over hoe vervalsingen worden gemaakt en hoe ze musea en experts kunnen misleiden.
Onder andere materialen, verouderingstechnieken en hoe hij vervalsingen verkocht als ‘echte’ oude meesterwerken worden besproken
Het boek is controversieel omdat het niet alleen een onthulling is van zijn eigen werk maar ook een handleiding voor anderen die hetzelfde zouden willen doen.

Nu ben ik geen vervalser, verre van zelfs. In mijn geval is het juist interessant en als je de technieken kent, dan kan je er ook op letten en de kennis juist ten goede gebruiken.

ik weet de huidige prijzen niet, maar ten tijde dat ik het boek kocht liepen de prijzen uiteen van ca 300 tot ruim 600 euro voor de originele versie.
Ik zie dat die boeken nu voor o.a. iets over de 100 euro aangeboden worden, wellicht interessant om een koop te overwegen!

Stom toeval, zo kan je ’t wel noemen.

Enkele jaren terug was ik bij een collega handelaar/kennisje welke een paar honderd meter verderop woont.
Bakje, sigaretje, even wat zeuren…u weet ongetwijfeld wel hoe dat gaat.

Zit ik in de kamer, zie ik op de grond, tegen de boekenkast, een klein lijstje.
Had hij weer ergens opgedoken.
Ik herkende de Kruiskerk van Heerenveen, dus ik (als ras Heerenvener) uiteraard even kijken.
Een leuke gravure, matig ingelijst…en het passepartout zat wel héél erg strak om de afbeelding heen.
Dat zegt mij dat de afbeelding bijgesneden is en niet zo’n klein beetje ook.
Aangezien ik sowieso wel interesse in de gravure had én ik vooraf toch even nieuwsgierig was in hoeverre mate de afbeelding was bijgesneden heb ik terplekke de lijst open gehaald.

En dan….dan heb je ineens zo’n “once in a lifetime experience”
Wat bleek: de gravure was opgeplakt op een vel papier met daarop “Good luck april 1968 Sevenhouses Koos Popma”
Met daaronder M. Popma Dracht 48 Heerenveen.
“Sevenhouses” had betrekking op Zevenhuizen bij Groningen, daar is Koos destijds even heen verhuisd

Koos, dát is dus mijn oom en M. Popma is mijn pake (opa voor de hollanders)
Het was dus een kleine attentie inzake de roots, van pake aan mijn oom, omwille van de verhuizing
En ja, Dracht 48 is óók mijn geboorteplek, jaren terug tot de grond toe afgebrand…er is dus vrij weinig bewaard gebleven.
En dan tref je zo’n gravure

Ik heb mijn pake niet gekend en mijn oom, Koos, maar heel kort.
Dan is ’t toch érg leuk en bijzonder dat je zoiets gewoon per stom toeval treft!

Daaropvolgend de tip van de dag:: blijf altijd nieuwsgierig! 🙂

Catawiki en de experts, ik kan d’r wel een klein boekwerk over schrijven.

De ellende begon al een jaar of 10 terug, na het inbrengen van een vijftal items was ik er al he-le-maal klaar mee.

Wat is er toen gebeurd?
Ik had een originele aquarel van Abe Gerlsma aangeboden. Een fraai werk waarvan ik de inlijsting ook helemaal over de kop heb gegooid (de lijst behouden, de rest heb ik vervangen…tot aan 99% UV werend glas aan toe)
Ik had ’t werk voor een startprijs van 1500 euro aangeboden, maar dat werd geweigerd.
Reden? Naar de mening van de “expert”, de man achter de molen van orden, moest ik ’t werk maar voor 500 euro indienen en dát was eigenlijk al teveel…maar voor 500 zou hij ’t accepteren…want “het was maar een aquarel”.
Vreemd om van een galeriehouder te horen dat “het maar een aquarel” was.
Bijzonderder was dat hij een Toorop aquarelletje aanbood voor 3500 euro (en op marktplaats een prijs van 4000). Hem maar gezegd dat die prijs te hoog was, het is tenslotte maar een aquarel toch?!
Eind van het verhaal: dat heerschap wou niks met mij te maken hebben en ben geblokkeerd. Prima, dat soort volk ben ik liever kwijt dan rijk.
Veiling gecancelled en de Gerlsma is later via de reguliere weg verkocht voor 1800 euro.

Dat was één item.
Het volgende was een object van de Mexicaanse goud/zilversmid Chato Castillo (van Los Castillos) uit de jaren 40 van de vorige eeuw.
Ik heb alles in het werk gesteld om e.e.a. te achterhalen, nog met de nicht van Chato gemaild, een XRF scan laten maken enz. enz.
Waardetaxatie van de nicht: omgerekend ca. 1000 euro
Met alle documentatie en professionele foot’s aangeboden in de categorie devotionalia en…geweigerd.
Dat heerschap was voornemens het werk wel te accepteren, dit met een bieden vanaf prijs van maar liefst 1 euro.
Ook dit werk is later verkocht via de reguliere weg voor een acceptabele 600 euro.

Toen had ik een fraai en redelijk groot kunstwerk van Gjalt Walstra.
Er kwam destijds zéér weinig werk op de markt, ik weet niet hoe dat nu is…maar originele werken op doek gingen voor 10.000+, tekeningen vanaf 1000.
Ik had een grote tekening, dus reken 1000+
Maar dat hoef ik er niet voor, 300 was voldoende.
Bleek dat ook dit werk afgewezen werd. Ditmaal door een dame die ook de reeds gesloten website nachtw8.nl had.
Reden? De prijs was te duur, het moest lager. Voor ca. 100 euro wou ze ‘m wel in de veiling opnemen.
Ook kansloos, veiling weer gecancelled. Haar wél meegegeven dat ze destijds op haar eigen webshop een zootje troep aanbood, waaronder een “kunstwerk” van B. .Long voor maar liefst 100 euro.
Dus, een Gjalt Walstra voor 100 en een B. Long voor 100. Dan is de keus niet ingewikkeld.
Ter info: B. Long is Vietnamese massaproductie rommel wat onder een europeer klinkende naam gesigneerd en verkocht wordt.

En zo waren er nog 2 werken met eenzelfde ellende.

Maar nu heb ik sinds kort weer een poging gewaagd op catawiki.
Onder andere een werk van Joan Galle (1600-1675) ingebracht en jawel, “gezien de matige conditie” kunnen we het werk niet in de veiling opnemen.
De conditie valt heel erg mee, niets geks.
Ook was de prijs te hoog. Bijzonder, want werk van Joan Galle kom je niet dagelijks tegen…ja, wel oude gravures “naar Joan Galle”, maar geen werk ván Joan Galle. Dat soort werk zie ik voor prijzen van 600/800 verkocht worden. Catawiki denkt daar dus anders over.

Maar nog gekker: ik had een zeldzaam werk uit de 16e eeuw van Philip Galle en Johan Stradanus ingediend.
Netjes in de lijst enz. enz.
Ik weet dat dit soort werk ronduit zeldzaam is, de laatste gravure uit die serie is zo’n 12 jaar voor het laatst op een veiling verschenen en bracht toen ook iets van 1600 euro ex veilingkosten (oftewel ca. 2000 euro incluis kosten) op.
Maar de zogenaamde “experts” van catawiki denken het waarschijnlijk beter te weten.
Ook dit werk werd afgewezen i.v.m een te hoge prijs. De prijs moest omlaag….fors omlaag
Van de taxatie 1500 had ik een startprijs van 750 euro. Schappelijk genoeg zou je zeggen. Niet volgens catiwiki.
Ze accepteren “alleen minimumprijzen voor objecten waarvan verwacht wordt dat ze meer dan 200 euro of meer opbrengen. De geschatte waarde van uw item voldoet hier niet aan…”
Kortom: de gravure levert dus nog geen 200 euro op.

Alsof je bijna op je knieën moet smeken of je je handel kwijt wilt. Mij niet gezien, het is mij wel goed geweest….

Einde verhaal met catawiki.

En die zogenaamde experts…ik houd ’t glas ook wel een beetje in de gaten.
Ik zie daar structureel mangaanglas (geen waarde) verkocht worden als zijnde uraniumglas (ja, veelal door dezelfde “expert”. geaccepteerd) en dan ook nog voor stevige prijzen verkocht worden.
Heb dáár al vaak commentaar op gegeven…wordt niks mee gedaan en de handel blijft maar doorgaan.

Kortom: met behulp van de “experts” wordt rommel verkocht, kom je met iets fatsoenlijks waar de “experts” blijkbaar geen kunde van hebben dan wordt het weggezet als zooi met te hoge vraagprijs.

(kan nog wel even doorgaan, wellicht een volgende keer)

Ja, valse kunst!
Altijd een leuk onderwerp 🙂

We gaan terug naar het jaar 2016.
Een klant kwam bij me met een werk van Anton Pieck, de klokkenmakerij te Joure.
Jaartal, uit mijn hoofd, 1928 (of was ’t 1924??)
Opzich een fraaie ets….indien echt.
De klant had de ets voor maar liefst 395 euro’s gekocht bij een boekhandel, Centaur (rest kunt u zelf el invullen) en de klant was zéér blij met de ets.
(395 euro is al een oplichtersprijs, dit terzijde. Ik trof een paar weken later trouwens een échte originele versie voor 75 euro)
Het probleem van de ets was dat het papier te dik was én het papier te wit was.
Alarmbellen dus.

Helaas was de klant dermate euforisch dat alle klepels van de alarmbellen op stil werden gezet (lees: ik had ’t volledig mis, geen kennis van zaken enz. enz. )

Voordat het verhaal verder gaat:
ik heb de verkoper gemaild met het bericht dat hij de boel opgelicht had voor een kleine 400 euro (mail communicatie is overigens nog beschikbaar), gezegd dat o.a. testen met UV uitwees dat het werk vals was.
Zijn reactie: “volkomen ongefundeerde nonsens. Controle met UV voor grafiek slaat nergens op. wie is u?”

Wie ik ben heb ik destijds in het midden gelaten, maar bij deze: ik ben van Skoander.com 🙂
En controle met UV voor grafiek slaat nergens op??

Wel hr. Ouwerkerk, leest u 8 jaar na dato nog even mee?

We gaan even terug naar de klant en de alarmbellen.
Het werk was dus te wit én het papier te dik.
Het te witte papier kán zijn doordat het werk ontzuurd is met bijv. bleekwater, ja hierdoor krijg je een A4 wit papier.
Dat kan…

Maar ik ben wel een groot liefhebber van ultraviolet licht en laat dat spul nou geschikt zijn voor 1001 (en meer) dingen.
Ik snap dat UV licht het meest bekend is voor oude olieverfschilderijen en dat de meesten niet verder kijken.
Maar je kan het ook gebruiken voor papier en dus bijvoorbeeld etsen.

Om te beginnen met het té witte papier:
er bestaat zoiets als de “optische witmakers”.
De optische witmakers is een stofje wat alles witter dan wit maakt (optisch bedrog, dit dankzij reflectie van licht, zoek maar op google)
Optische witmakers zit dus in alles wat voo rhet oog “witter dan wit” moet zijn en dat kan van alles zijn. Verf, tandpasta, papier…noem maar op.
Het leuke is dat de optische witmakers pas net na WO2 in gebruik zijn genomen.

Simpele logica: het papier van een ets van Pieck uit 1924 of 1928 kan dus nooit optische witmakers hebben!

Hoe reageren de optische witmakers onder UV??
wel, hieronder een tweetal foto’s, een boek uit 1883 (en dus absuluut zonder optische witmakers) en een vers vel A4 papier uit de printer (mét witmakers)
Het wit knalt er uit onder UV, het oude papier licht niet op.
Foto 1: het boek uit 1883
Foto 2: het A4-tje

(tekst gaat uiteraard verder onder de foto)

Goed, het verschil moge duidelijk zijn.
Het probleem van de ets van Anton Pieck was dat de ets gedrukt was op papier….mét optische witmakers.
Het papier van de ets knalde er uit onder UV licht
Dus was het papier van na 1945 en is de ets dus regelrecht vals.

Kunt u het nog een beetje volgen??

Nou zou je zeggen dat dit al genoeg bewijs was…voor mij wel, voor de klant echter niet.
Hij was nog steeds overtuigd dat de ets echt was.

Dus, dan ga je verder kijken.
Een ets uit 1928 (of 1924) zou normaliter foxing (bruine verkleuring) vertonen. In die periode van 1928 tot 2016 zal de ets, áls de ets uit die periode kwam, vast weleens ingelijst zijn geweest en zuurvrij inlijsten was in die tijd nog echt niet aan de orde.
Kortom: je zou tekenen moeten zien, zeer zeker van foxing. (de reden daarvan óók in de kwaliteit van het papier, dat is weer een ander verhaal)
Áls…als het papier gebleekt was dan kunnen veel sporen uiteraard aan het oog onttrokken worden.
Maar ook hier komt de reddende engel in de vorm van UV licht.

Wat kan je namelijk nog meer zien?
De foxing in het papier, die er dus wel geweest zou moeten zijn, licht namelijk ook op onder UV licht.
Al is een werk ontzuurd, dan nog zie je dat terug onder UV.

Hieronder een voorbeeld van een ets welke ik jaren terug ontzuurd heb.
De passepartout was half over de signatuur gezet, de boel was verkleurd en dus was de enige optie ontzuren.
Je kan in dit geval precies zien waar de passepartout ooit gezeten heeft.

Foto 1 is de ets, rechtsonder, in gewoon daglicht
Foto is dezelfde ets, rechtsonder, onder UV. Hier is goed te zien waar de passepartout ooit gezeten heeft.

Een dergelijke verkleuring danwel tekenen van inlijsting/passepartout/foxing was uiteraard totaal niet zichtbaar op de valse Anton Pieck ets.
Ook logisch, het was een vals werk op vers, modern papier gemaakt.

En de klant….ja, ik kon er tegenaan ouwehoeren met diverse argumenten….maar hij bleef er bij dat het tóch een echte, originele ets van Anton Pieck was.
Prima, maar dan heb je een plaat met een dikte van maar liefst 92 cm (= 395 euromunten dik 😉 ) voor de kop.

Skoander gaat, als alles een beetje volgens planning gaat, iets meer worden dan enkel een blogje met wat geouwehoer over kunst en aanverwante zaken.

Achter de schermen ben ik al een aantal dagen bezig om een opzetje te maken met een database met de namen van de kunstenaars.
in basis gewoon voor- en achternaam, aangevuld met geboorte- en sterfdatum.

Waarom? Ach, soms zie je weleens een kunstwerk waar je de naam half van kan lezen, kan je alleen de voor-of achternaam lezen enz.
Nu kun je alles wel opzoeken in de site van het RKD (al was die “vroeger” wél heel wat duidelijker en waren gegevens wel heel wat makkelijker vindbaar!), je kan ook je lol op bij Artprice.com.
Ja, alles kan….maar ik mag graag alles in eigen huis hebben 🙂 en zodoende met een half woord in de zoekfunctie al de nodige opties tevoorschijn toveren.
Vanaf daar kan je wel online verder zoeken….

Ook deze database zal, net als alle anderen, incompleet blijven (er worden elke dag weer kunstenaars geboren).
Toch zal ik een poging wagen om in de loop der tijd een goede collectie internationale namen, groot en klein, op papier te krijgen.

Binnenkort komen de eerste pagina’s ongetwijfeld online.

(Verwacht er niet direct teveel van, ik “moet” alles in mijn eentje doen en het is een enorme (en dan ook écht een enorme) taak om dit op “papier” te krijgen! Het is echt een meerjarenproject)

Wie weet het?!?
Ik zal weer even wat oude koeien uit de sloot trekken.
Ik heb al lange tijd een kunstwerk liggen waarmee ik nog steeds niet bijzonder veel verder kom.
Geen idee van de kunstenaar en ik kom op één of andere manier altijd weer terug bij dezelfde kunstenaar: William Turner
Wishful thinking? Wellicht, maar overtuig me dan maar dat het een andere kunstenaar kan zijn.
(er zijn nog tal van kunstenaars die in dezelfde stijl werken, toch zie ik wat punten waardoor ik op één of andere manier weer terug val op Turner)

Het betreft ’t werk uit onderstaande foto en dit blog -> Onbekende kunstenaar, wie weet het? – Skoander.com

Ik heb me nu ook eens iets verdiept in het fenomeen AI.
Ja, dat is niet heilig en er kan foute informatie boven water komen..daar ben ik me van bewust.

Ik heb even een vraagje afgevuurd inzake de mw. Priscilla Hull, wiens galeriesticker achterop de lijst stond.
De vraag was “Had Priscilla Hull kunst van William Turner in de collectie?
Antwoord “Ik heb geen specifieke informatie kunnen vinden die bevestigd dat Priscilla Hull kunst van William Turner in haar collectie had.
Het zou echter niet verwonderlijk zijn, gezien haar liefde voor kunst en haar uitgebreide verzameling.

Goed, het zou dus zeer goed mogelijk kunnen zijn dat ze dergelijk werk in huis had.
De stijl van het kunstwerk is ook wel overeenkomstig met Turner, het werk is ook wel van enige leeftijd, het is ook wel een fraai stukje schilderwerk (niet het werk van de gemiddelde hobbyist)

Vragen, vragen, vragen….en weinig antworoden 🙁

Wie suggesties m.b.t. de mogelijke kunstenaar heeft: laat het weten!

Weer wat leuks in de oude doos gevonden
Het ontzuren en dergelijke van grafiek en tekeningen enz. is geen probleem.
Antieke foto’s is wél even iets anders!

Onderstaande betreft een antieke foto welke jaren in een oude boerderij had gelegen en waarvan het glas van de lijst al vele jaren kapot was
Resultaat: onder ander oppervlaktevuil en ja…ik zeg ’t maar zoals het is: spinnen- en muggenstront (en al wat niet meer)

Hamvraag: kon het opgefrist worden?!?
Sja, ik ben slechts een Friese boerenl#l, ik ben géén god met wonderkrachten.
Tóch ben ik zo links en rechts wel redelijk onderlegd en ik red me er wel mee 😉

Beschadigingen blijven beschadigingen en daar kan én ga ik niets aan doen. Zou een foto weer in nieuwstaat conditie moeten dan
rest er eigenlijk één ding: de foto digitaliseren, digitaal bijwerken en opfrissen, afdrukken op vers fotopapier en je hebt je opgefriste foto in nieuwstaat
conditie.

Nu was de klant én ik wel voorstander van het behouden van het origineel, de foto is ronduit antiek en het mag best gezien worden dat de foto oud en afgeleefd is.

Afijn, hieronder foto 1&2, uit de lijst met alle pijnpunten in beeld (ook zo ongeveer de uitsnede zoals het uiteindelijk in de lijst kwam
Foto 3 en 4 was de foto in de originele lijst.

Leuk detail: de foto is uiteraard heel redelijk opgefrist, de lijsthoeken zijn een klein beetje ingekort om toch weer een stevige lijst te kunnen maken.
De foto is voorzien van een matzwart passepartout met ovale uitsnede én…het glas..je kan er wel een superstrakke verse plaat glas in zetten.
Kan, maar ik heb ook een voorraad echt oud mondgeblazen glas liggen, ja…dat glas met de luchtbelletjes en oneffenheden, waarbij je er schuin tegenaan kijkt, het glas alle kanten op bobbelt.
Dát glas hoort bij zo’n foto!!
Origineel oud mondgeblazen glas heb ik anno 2025 nog steeds ruim op voorraad, onder andere voor speciale gevallen zoals dit.
Authentiek inlijsten, echter wel met wat moderne middelen.

Voor de puristen: het resultaat is niet 100%, is ook niet haalbaar.
Tenzij je digitaal aan de gang gaat, maar dáár moet je van houden.

(En ga dit soort dingen nou NIET zelf proberen door bijv. een antieke foto bijv. in een bak water te laten weken, dat komt niet goed.
Je hebt wat chemicaliën nodig, zonder dat spul is het aardig kansloos.
Ik heb wel een paar (18) jaar ervaring met dit soort dingen. Nogmaals: ga dus zelf niet omklooien)

Een geinige tekening van de Spaanse kunstenaar Manuel Diago Benlloch
Alvast even wat informatie wat níet 1-2-3 online vindbaar is: overlijdensdatum van Manuel Diago is 7 december 1976
Diago is geboren in het jaar 1903, exacte geboortedatumdatum is nou weer niet bekend

Diago is vooral bekend om z’n schilderijen van natuurlijke onderwerpen zoals bloemen.
In dit geval hebben we dus een portret van een nog onbekende Spanjaard (denk ik)

Het betreft een potloodtekeningetje, klassieke stijl en gesigneerd Diago.
Afmeting ca. 10×14,50 cm en ja, het geheel was, zoals gewoonlijk, weer eens beroerd ingelijst.(triplex achter de tekening, tekening vast met cellotape enz. )
De lijst is wel leuk, in zeer nette staat en in dit geval herbruikbaar, het niet zuurvrije passepartout gaat op een later moment de vuilnisbak in (het is ook behoorlijk wit, zeker in vergelijk met de tekening.)
De tekening is ook behoorlijk verkleurd, ook hiermee ga ik maar even aan de slag.. (update te zien op Manuel Diago Benlloch ontzuren – Skoander.com )

Kortom: tekening ontzuren, nieuw passepartout (redelijk) matchend bij de (straks schoongemaakte en wittere) papierkleur van de tekening en dan weer retour in de oude lijst.
Het oude passepartout zal ik nog wel even bewaren tot na het onzuren van de tekening. Wel leuk om het passepartout als referentie te gebruiken om te zien hoe schoner (en “witter”) het papier van de tekening straks is geworden.
(de vouw zat trouwens al in het papier, daar heb ik niets mee van doen)

Wordt vervolgd…

De Balloon girl
Gemaakt op karton, afbeelding en signatuur in stencildruk op de voorzijde
Op de achterzijde een smiley, het stempel van Dismaland, gesigneerd, oplage 36/50, “enjoy your free art” en nog wat gekrabbel

Formaat: 21 x 30 cm, ex lijst

En is het te koop? Uiteraard

Interesse? info@skoander.com

Nu maar even de foto’s erbij pakken

Ook weer eentje uit de oude doos…

Het verhaal vooraf: Ik was in een grijs verleden enkele jaren bestuurslid van een stichting m.b.t. beeldende kunsten.
In dat bestuur zat ook iemand met adelijke status, een fraaie boerderij én een wansmaak qua schilderijlijsten (en wansmaak qua lijstenmaker, dit terzijde)

Ondanks dat ik lijstenmaker was, kwam hij pertinent niet bij mij over de vloer.
Reden? Ik was altijd negatief, het was nooit goed enz.
Nu valt dat allemaal best wel mee…maar ja, als je mij een reden geeft om negatief te zijn dan zal ik dat niet laten.
Zo ben ik dan ook wel weer.

Het speelde ook mee dat, gezien zijn status, niemand commentaar durfde te geven…je kon er beter maar vriendjes mee zijn.
En laat mij die status nou niet interesseren, adel of niet: je krijgt mijn mening vanzelf weleens wel te horen.
(kom ik weer terug op een quote uit een vorig blog: men is niet geinteresseerd in JOUW mening, nee..ze willen hun eigen mening uit jouw mond horen.
Kan je dat, dan ben je de ideale man, kan je dat niet dan wordt je o.a. verguisd als lijstenmaker)

Ter idee: hij liet mij ooit een cartografie zien, ook ingelijst door diezelfde lijstenmaker. Blij dat ie er mee was…
Een aluminium lijst (daar zou ik al nooit een antieke cartografie in doen) en een dubbel passepartout. Een dubbel passepartout is mooi, ben ik wel voorstander van.
Maar als je 2 passepartouts over elkaar legt, zorg er dan wel voor dat ze op elkaar geplakt zitten waardoor de boel niet verschuift.
Ja, dát is dus half werk afleveren, vastplakken is een erg kleine moeite en toch wordt het niet gedaan…en ja, daar kan ik dus niet positief over zijn.

Maar goed, meneer verkoos altijd een rit van regio Twijzel naar een gehucht ergens boven Groningen, dáár zat namelijk dé perfecte lijstenmaker.

Nu wil ik mezelf echt niet profileren als de oppergod der lijstenmakers, maar als je ziet wat anderen soms presteren….onvoorstelbaar.
Wel, onderstaand werk is dus het werk van die fantastische lijstenmaker

(tekst loopt door onder de foto’s)

Het kunstwerkje, 10×10 cm groot, is van de inmiddels overleden kunstenaar Ronald Soeliman, met dat kunstwerk heb ik geen probleem mee.
De lijst was eigendom van een inmiddels overleden eigenaar.
Waarom de keuze van een gouden lijst?
Wel, de voorkamer van de boerderij was geheel voorzien van die oude tegeltjes. Absoluut fraai.
De lijst moest ook afsteken tegen die tegels, nou dát is dus wel gelukt.

Bekijk de foto’s en wees nou eens eerlijk? Is dit een lijst die je aan de muur zou willen hebben hangen?
Nog erger: de lijst is klein, we praten over zo’n 10 jaar geleden en de kostprijs van de lijst was iets van 250 euro.
Voor dat geld mag je toch wel iets beters verwachten? Maar goed, de eigenaar was er erg trots op de lijst

Inzake de lijst: er zijn tal van lijsten, duizenden soorten.
In dit geval is er gekozen voor een relieflijst, dat kan opzich wel, maar er zijn relieflijsten en relieflijsten.
Zo zijn er lijsten met een strak op elkaar volgend relief welke, als je er een beetje rekening mee houdt, je wel aardig goed op elkaar aan kan laten sluiten.
(een hoop rekenwerk, maar je moet dan éérst de lijst maken, zorgen dat de hoeken aansluiten en de rest, o.a. het passepartout daar op aanpassen)
Een voorbeeld is onderstaande lijst

Echter, bij de lijst van Soeliman zit het repeterende relief té ver uit elkaar waardoor je dat nooit sluitend krijgt.
En dan krijg je de ellende met o.a. de hoeken die totaal niet op elkaar aansluiten, zowel qua relief als de punten van de hoeken.
Als je de eerste foto bekijkt, de rechter bovenhoek, dan steekt de hoek van de bovenzijde veel verder uit dan de lat verticaal rechts.

Ook het profiel zelf varieert nogal in hoogte, die hoogtes krijg je dus óók niet mooi sluitend (je zal de verstekken dus moeten bijkleuren met goud om
die hoogteverschillen te camoufleren. (Anders zit je bij die verstekken/hoogteverschillen tegen kaal hout aan te kijken)

Als we dan nog even verder kijken: het is al een klein schilderijtje van 10×10 cm.
Er had écht wel wat meer ruimte tussen het schilderijtje en de lijst gemogen, het zit té dicht op de lijst.

Hoe had deze inlijsting beter gekund?
Zet het paneeltje van Soeliman in een smal profiel baklijst, houd 1 cm ruimte (in deze wellicht iets meer) tussen paneel en baklijst.
Zoek een (voor mijn part goudkleurige) lijst uit met, als je toch iets klassieks wil, een kort op elkaar repeterend profiel zonder al teveel gekkigheid
Zet die lijst om (of over, hoe je het wilt zien) de baklijst, zet het spul vast en klaar ben je.

En wat misschien nog mooier was: had er een reguliere inlijsting van gemaakt, kunstwerk zwevend inlijsten, dubbel passepartout, gouden lijst, stukje museumglas er voor.

Meer rust, meer ruimte, strakker inlijstwerk in plaats van zo’n circusattractie aan de muur.

Maar goed, smaken verschillen.
Feit is: zou ik zo’n lijst à 250 euro van de lijstenmaker terug krijgen dan ging de lijst terplekke in de kliko.
(prijzen zijn dus van ca. 10 jaar terug, 250 euro voor zo’n lijst noemde ik toen simpelweg oplichting, tegenwoordig zijn lijsten wél knap aan de prijs!)

En ja, wéér eentje uit de oude doos.
(mijn archief is een zootje, heb ooit afbeeldingen overgezet en alles raakte door elkaar, mappen die bij elkaar kwamen enz. enz. Alles lag opeens redelijk ongeorganiseerd door elkaar. Het leuke is: zo kom je wel weer eens wat tegen)

Inzake dhr. North…
Ja, wij van Skoander gaan ook weleens op vakantie, vele jaren geleden ooit een tripje Griekenland langs 3 of 4 eilanden.
Ik mag wel graag in Griekenland komen: korte reisafstand, een mooi land, vriendelijke mensen, goed en lekker eten, mooi weer en een lekker potje bier (al zegt drank me al jaren niets meer, zou niet eens weten wanneer ik m’n laatste pilsje heb gehad)

Afijn, we waren op Mykonos, leuk eilandje…na een hoop geslenter kwamen we een kleine galerie tegen. Ik zag wel geinig spul, toch even naar binnen…

Zit daar één of ander figuur, duidelijk geen Griek, zongebruind, lang haar…en dát was de kunstenaar Richard James North.
Een beetje maf figuur en zou qua praat, typisch accent, uiterlijk, humor en karakter écht niet misstaan bij bijv. de club van Monthy Python.
(als je ooit op Mykonos bent, zoek ‘m eens op. Je blijft lachen 🙂 )

Wat me trouwens wel verbaasde…ik dacht dat het gewoon zo’n hobbyist was die een beetje aanklooide, maar hij heeft o.a. ooit voor Swatch horloges een ontwerp gemaakt (is vast nog ergens te koop), heeft iets gedaan met een poster voor Woodstock enz. Het was dus toch niet zo’n hobbyist als ik aanvankelijk dacht!

Dhr. North had in de galerie o.a. veel gebruiksartikelen (bijv. tandenborstels alsook onderstaande kwast) alsook schilderijen enz. beschilderd.
Wat ik me kan heugen had hij ook een oude (maritieme?) kaart met alle vlaggen van de wereld er op. Voor toeristen maakte hij dus weleens iets, zoals bijv. een kwast, met de vlag van hun land.
Het staat me bij dat de kaart redelijk op leeftijd was, er nog de oude vlag van Korea op stond en dat er weleens wat (Noord of Zuid) Koreanen op bezoek waren geweest en dat die écht niet blij waren met hun aankoop, de vlag op het item was namelijk de oude vlag (pre 1949 zo uit m’n hoofd)

Maar ik zag die kaart, hij beweerde dat alle vlaggen ter wereld er op stonden….ja, alles behalve de Friese vlag 🙂
Het verhaal uitgelegd, noordelijke provincie in Nederland, Friesland met eigen taal en vlag enz.
Had toevallig een Friese vlag sticker in de beurs, die heb ik hem maar gegeven. Hij zou er wat leuks van maken, waarvan akte.
(we hadden namelijk niet veel tijd meer op dat eiland, we konden dus niet op het stukje maatwerk wachten)

Eenmaal thuis kregen we een pakketje met daarin….
Een kwast met de Friese vlag, op achterzijde voluit gesigneerd.

Ja, weer wat foto’s uit de oude digitale doos.
Een drietal handgekleurde etsen van Salvador Dali.

Wel geinig, ik kocht de etsen een beetje (eigenlijk een beetje boel) op de goede gok. Slim? Nee, ab-so-luut niet!
Anderzijds: het gevoel was op één of andere manier wel redelijk goed en soms moet je de gok ook gewoon eens nemen.
Het is ook een mentaliteitsdingetje….No guts no glory, no risk no story 🙂
De etsen kostten destijds ook niet de wereld (ik meen iets van 40/50 euro per stuk en wat verzendkosten erbij)

De aankoop van de etsen viel mee, toch werd het uiteindelijk een redelijk dure hobby.
Je kan wel wat Dali’s kopen, met pech zijn ze vals en kan het de kliko in…dus, ik heb een tweetal catalog raisonné’s m.b.t. de Dali grafiek gekocht.
En die boekjes waren helaas niet echt goedkoop (import uit USA, invoerrechten en dat soort onzin kwam er nog even overheen)

De Catalog raisonné’s zijn overigens boeken waar, in dit geval, al het grafiek van Dali beschreven staat.
Ja….uitvoerig beschreven staatl De werken zijn voorzien van afbeeldingen, beeld- en papiermaten, papiersoorten, oplages etc. etc. etc.
Een originele ets moet dus aan alle criteria voldoen, deugt er iets niet dan is het einde verhaal: vals werk.
(mede om deze reden moet je grafiek bijv. ook nooit bijsnijden omdat het bijv. toevallig niet in een lijst past. De papiermaten kloppen dan niet meer met de raisonné’s en dan is één aspect m.b.t. de echtheid al niet meer te bepalen. In dit geval is 1 van de 2 catalogi die ik gekocht heb dermate goed (is ook in samenwerking met Dali uitgebracht) dat dat boek leidend is voor de echtheid van grafiek van Dali.

Na één en ander uitvoerig te hebben onderzocht waren het gelukkig wél echte, originele etsen van Dali.
Ik blij, de inkoop én de kosten van de boeken waren dus weer gedekt.

Later leverden de etsen nog wat gedoe op bij een veilinghuis waar ik ze in had gebracht, veilingmeester wou namelijk pertinent geen vals werk in de veiling (volkomen logisch) en ik moest maar even aantonen dat ze wél echt waren.
Echtheid aantonen was uiteraard geen probleem, echter wel een beetje lullig, ik had ze nét fatsoenlijk ingelijst, kon de lijstenboel weer uit elkaar.
Heb maar wat lijstenmakersgereedschap en de boeken meegenomen naar het veilinghuis, gezegd dat ik desnoods terplekke alle lijsten weer open trek.
1 lijst was gelukkig voldoende, veilingmeester heeft er willekeurig 1 uitgekozen, uit de lijst gehaald, check dubbelcheck met de raisonné’s en als 1 ets goed was dan was de rest ongetwijfeld ook goed. (het scheelt dat ik de veilingmeester wel redelijk ken, hij ook wel weet dat ik geen zooi aanbied…maar je weet ’t nooit.
In de handel: als er euro’s te halen zijn ben je nooit zeker van je zaak. Vertrouwen is goed, controle is beter

Maar moet je nou op de goede gok Dali’s kopen? Tenzij je geld zat hebt én je diverse miskopen kan en wil permitteren: ja, doe het gerust, het wordt een dure leerschool.
Voor ieder ander normaal mens zou ik zeggen: doe het niet!
Toen ik die boeken in bezit had ben ik eens op o.a. marktplaats en wat veilingsites wezen sneupen, schrikbarend hoeveel (valse) troep er te koop was!
En dan vaak ook nog met mooie verhalen erbij dat het uit een erfenis kwam, het werk al 50 jaar in huis hing, van een verzamelaar gekocht, uit inboedel van een kunstkenner en meer van die onzin.

Ik kwam zelfs een “professionele verkoper” tegen die vrij veel werk van Dali aanbood. Ook stuk voor stuk rotzooi.
Dat hij posters/moderne grafiek aanbood is één ding, wees er dan eerlijk over.
De prijzen waren echter vrij stevig, echter weer niet zo duur als een echte Dali (maar voor een leek die weinig van Dali en/of prijzen weet zou het prijstechnisch gezien een echt werk kunnen zijn) . Dat zorgt al voor wat verwarring.
Wat ik vele malen erger vond was dat hij de catalog raisonné’s bij naam benoemde inclusief het nummer waaronder het werk in de raisonné’s stond.
En dát is een knap gevalletje misleiding!
Heb die man ook weleens wat vragen gestuurd over zijn aanbod Dali’s, dat moest hij aan de drukker vragen (kortom: het was werk vers van de pers). daarna ook berichten gestuurd dat ie met die onzin (raisonné’s incl. nummers benoemen) moest ophouden, het is gewoon oplichterij.
Het heerschap bleef overigens doorgaan, de euro’s waren blijkbaar toch belangrijker dan fatsoenlijke handel.

Ik heb ook weleens wat redelijk bekende veilinghuizen gewezen op vals werk, soms werd het uit de veiling gehaald, soms niet…
Kortom: als je zekerheid wilt, ga dan vòòr aankoop even ergens informeren bij iemand die dergelijke catalogi in huis heeft.
Nadeel: (vrijwel) iedereen vraagt wel wat knaken voor de info, anderzijds: een miskoop kost je meer geld!
(en ja, ook ik heb de lectuur ook nog steeds in huis)

Mijn oude Dali’s

Ik ga hier waarschijnlijk wat mensen mee op de kast krijgen, het is voer voor discussie én wat moet je er mee doen?
Het gaat over controverse, wie houdt wie voor de gek en wat zijn de opties?

Ja, het gaat over het stuk restaureren en conserveren.
De kwestie welke nu speelt: ik heb een leuke vacature gezien, gesolliciteerd en ja, nu maar afwachten.
Onderdeel van de vacature is o.a. een stuk conserveren en evt. restaureren, ik trek dit gemakshalve even door naar de zogeheten platte kunst oftewel grafiek, schilderijen enz.
Vooropgesteld: ik ben uiteraard voorstander van zuur-arm danwel museumkwaliteit zuurvrij (passepartout) karton, reversible inlijsten en al dat soort zaken meer. Laat daar geen twijfel over bestaan.

Toch zijn er zaken, zeker in verband met deze vacature, waar ik wel wat wakker van kan liggen en waar ik jaren terug al eens een leuke discussie over heb gehad.
Ik kan er een beetje wakker van liggen, echter niet omdat de kennis ontbreekt, integendeel! Het is meer een verwachtingspatroon waar ik waarschijnlijk aan moet voldoen maar niet aan kan (of wil) voldoen! Misschien maak ik ’t “probleem” ook wel groter dan het werkelijk is

De kwestie is eigenlijk vergelijkbaar met meningen van mensen.
Een ander is niet geinteresseerd in JOUW mening, nee..ze willen hun eigen mening uit jouw mond horen en op dat moment ben je de ideale persoon.
Nu ben ik een man met een eigen wil en vooral een eigen mening en dat kán dus nog voor wat kleine problemen zorgen,

Een mooi voorbeeld: enkele jaren terug ben ik een dag bij het (destijds vernieuwde) Rijksmuseum geweest, achter de schermen.
Best leuk om dat eens mee te maken. Onder andere gesproken met een restaurateur/conservator.
Hij zei: toen het Rijks vóór de verbouwing werd leeggehaald was op het nieuws te zien dat de schilderijen van de muur werden gehaald door 2 man, witte handschoenen aan, het schilderij voorzichtig op een karretje gezet en op naar het depot.
Dát is wat mensen willen zien, dát is wat mensen verwachten…met beleid, de witte handschoenen enz.
De beste man zei ook dat dát even voor de camera was.
In werkelijkheid, zonder camera en toeschouwers pakte hij de schilderijen gewoon op, zonder handschoenen.
Zijn beredenatie: de katoenen handschoenen zijn glad, weinig grip, weinig gevoel…wat is belangrijker? Het risico dat ik zo’n lijst uit de handen laat vallen dankzij de gladde handschoenen óf het feit dat ik zo’n lijst sporadisch even met de handen aanraak, wél grip heb en het werk met goed fatsoen en minimaal risico kan verplaatsen? Valschade aan de lijst is aanzienlijk kostbaarder dan wat oliën van de handen op de lijst…ja, kiezen tussen 2 kwaden.
En ik geef die man volledig gelijk! Dan maar even geen handschoenen.

Dan rijst de hamvraag: wát is nou wijsheid? Moet je aan het verwachtingspatroon voldoen en iedereen, inclusief jezelf, voor de gek houden? Of moet je gezond verstand gebruiken en een gecalculeerde afweging maken wat je gaat doen?

Een andere kwestie is bijvoorbeeld een stukje conservering van, in dit verhaal, bijvoorbeeld grafiek.
Ook hier: moet je gezond verstand gebruiken óf moet je voldoen aan het beeld en/of werkwijze wat men verwacht bij een restaurateur/conservator?
Moet je gezond verstand gebruiken? Moet je de officieel beschikbare middelen gebruiken?

Ik pak er even een voorbeeldje uit.
het product Bookkeeper is een bekend middel wat alom gebruikt wordt voor conservering van onder andere boeken, documenten en (antieke) gravures.
Ik kan mij voorstellen dat een instelling, zoals uit de vacature, van dit product gehoord heeft en wellicht ook verwacht dat je dergelijke producten gebruikt.
Het zijn namelijk de middelen die je bij de winkels met restauratie/conserveringsproducten kan kopen, het zal (ook gezien de prijs van ca. 200 euro de liter) dus wel goed spul zijn.

Maar ís dat ook zo?
Kijk, een product als Bookkeeper (er zijn ook andere vergelijkbare producten en werkzame bestanddelen) is gebaseerd op het werkzame product magnesiumoxide.
Er zit o.a. ook nog wat calciumcarbonaat bij als extra toevoeging
Tot zover is alles prima…magnesiumoxide én calciumcarbonaat gaan beiden verzuring in het papier tegen. Geen bezwaar tegen dat verhaal.
Het is ook geen probleem als dat spul bij elkaar en aangelengd met water in een spuitflacon komt. beter bekend als Bookkeeper.

Het wordt wél een probleem als je dat spul op bijv. een document of gravure spuit
Wat is nou het probleem? De werkzame stof is magnesiumoxide, dat is de stof in poedervorm.
Eenmaal aangelengd met water veranderd magnesiumoxide naar magnesiumhydroxide.
Tot zover ook geen probleem.

Ga je magnesiumhydroxide op een stuk verzuurd papier spuiten dan reageert magnesiumhydroxide met het zuur in het papier en dán…dan veranderd
magnesiumhydroxide in magnesiumzouten.
En juist in dat laatste ligt het grote probleem!
Magnesium zouten noem ik maar gewoon kristallen.

Feit is, proefondervindelijk alsmede inmiddels ook wel wetenschappelijk bewezen, dat die zouten op het papier blijven.
Niet elk papier, maar wel op heel erg veel papiersoorten.
Het vormt een, met het oog zichtbare, witte waas op het papier, kleuren kunnen dus ook veranderen/verschieten
Zou je 2 identieke gravures, één met en één zonder Bookkeeper behandeling naast elkaar leggen dan zie je echt wel het verschil.
Ook de oppervlakte structuur van het papier voelt anders aan (kleine “zouten”, lees kristallen)
(nadeel is ook dat je relatief veel bookkeeper moet gebruiken wil het effect hebben)

Dat is volgens mij niet het doel van conserveren, toch?
Maar goed, stel dat ik bij die instelling aan de bak mag, moet je dan volharden in je mening? Of moet je tegen beter weten in gebruik maken van de
(wellicht voorgeschreven) materialen die alom bekend zijn?

Nog een ander leuk voorbeeldje: oppervlakte reiniging van papier.
Moet je in zo’n functie wederom voldoen aan de verwachtingen en werken met o.a. stoomreinigers, een smoke/akapad sponge, vinylgom, rubbergom enz.??
Óf moet je gezond verstand gebruiken, wat geld in je binnenzak houden en…ja…het klinkt echt te achterlijk en te simpel voor woorden…gewoon lekker, simpel, vers witbrood van de warme bakker gebruiken?
Werkt net zo goed, wellicht beter…redenen? 0 risico, het is zuurvrij, beschadigt niets, goedkoop, vers brood is licht plakkerig en neemt dus al het oppervlakte vuil op én je hebt gelijk je lunch ook bij je. En ja, deze techniek wordt door héél veel mensen gebruikt, ik denk dat bijna niemand er voor uit komt of wil komen…want ja, dát past natuurlijk niet in het beeld van bijvoorbeeld de restaurateur.

De leukste grap komt dan nog: inzake registraties van objecten, in dit geval grafiek, moet je ook bijhouden of het werk gerestaureerd is en hoe.
Wat moet je invullen? Oppervlaktereiniging- witbrood van de warme bakker à 2,75 euro? Of moet je iedereen voor de gek houden, een stuk akapad kopen (klinkt heel wat interessanter dan witbrood nietwaar?) en daar de pronk mee maken? Om maar te voldoen aan het verwachtingspatroon?

Bovenstaande is soms lichtelijk kort door de bocht, er spelen uiteraard meer factoren enz. Maar de essentie is volgens mij wel duidelijk.

Afijn, het is leuk voer voor discussie!

Gelukkig zit in ik Friesland, hier zijn we nog redelijk nuchter en is het GBV (Gezond Boeren Verstand) hier nog aanwezig.
Ik zie het met die sollicitatie opzich ook wel (redelijk) goed komen….maar toch, je weet nooit wat (en daar gaan we weer) het verwachtingspatroon is.

Sja, ook dit kwam ik weer in de archieven tegen…mijn televisiedebuut op Omrop Fryslân.
Wat mij betreft was ’t mijn eerste en tevens laatste actie op tv, ik ben er niet geschikt voor (dat is ook wel te zien denk ik)
(tekst loopt door onder de video)

De reden van de opnames?
Ik had een paar etsen uir 1941 van de inmiddels overleden kunstenaar Jentsje Popma op de kop getikt.
Bijzonder?? Ja, best wel!

Jentsje heeft officieel nooit etsen gemaakt en met schilderen begon hij pas in (even uit mijn hoofd) in 1980.
Hoe komen er dan etsen van Jentsje Popma uit 1941 op tafel?!?

In 1941 zat Jentsje nog de kunstacademie te Rotterdam en daar heeft hij één jaar “Grafiek” gedaan.
Dat bleek totaal niet zijn interesse te zijn, maar toch heeft hij, naar eigen zeggen, een vijftal etsen gemaakt…dit omdat het gewoon verplichte kost was.

Jentsje bleek zelf 2 etsen in huis te hebben en waande mijn 2 etsen al zo’n 80 jaar lang als verloren.
Dit om reden dat Rotterdam, alsook de academie, in de oorlog platgebombardeerd was en de etsen al vlot spoorloos waren.
4 van de 5 etsen zijn dus terecht., de 5e ets zal wel nooit meer opduiken.

Wie de dames op de etsen zijn?
De oude dame is de beppe (oma) van Jentsje, Sietske Vlietstra, en het verhaal dat Jentsje deed was dat hij met een etsplaat onder de arm op de fiets stapte, naar z’n oma toe ging
en haar als model gebruikte “omdat ze zo goed stil kon zitten”.
De ets is letterlijk aan de keukentafel bij oma (beppe) gemaakt.
En eerlijk is eerlijk: voor een knul van destijds 19 jaar die werkelijk niets met grafiek te maken had, het ook niet leuk vond en de ets in één keer, één poging op de etsplaat zette is het toch een ijzersterk werk geworden!!

De jongedame is (onder andere verzetsvrouw) Hilda van Norden, de zus van Het Parool kopstuk Wim van Norden.
Over deze ets wou Jentsje niet veel kwijt, ik voelde me ook knap bezwaard toen ik de ets aan Jentsje liet zien.
Ja, een huilende Jentsje aan tafel. En lichtelijk vloekend…met tegenover hem een dikke bijbel in de kast.
De ets bracht dus wel wat teweeg.
Hij zei nog iets als “goddomme, als ik jonger was geweest had ik de etsen terug willen hebben, maar op deze leeftijd hoeft ’t niet meer”

Hilda zat bij Jentsje in de klas, Jentsje had ook een oogje op Hilda (geen idee in hoeverre mate, eenzijdig/wederzijds etc. etc. ) maar duidelijk was wel dat zij, ook 80 jaar na dato, heel wat impact op Jentsje had gemaakt!

Een bijzonder man, bijzondere etsen en een bijzondere ervaring om met de etsen even bij Jentsje op de koffie te mogen.

** er was destijds ook wat te doen om het grote schilderij op de achtergrond wat even in beeld was.
Was het een groot werk van Armando? Nee (daar is ’t wel voor aangezien, maar als dat zo was dan woonden we niet op de plek waar we nu wonen 😉 )
Is het een kapitaal werk van een andere bekende kunstenaar? Nee… je hoeft dus niet bij ons in te breken en het schilderij te jatten.
Het is een werk van mijn oom, Ate Popma. Dé kunstenaar die ooit 1 werk verkocht heeft, een leven lang bijzonder veel geschilderd én vernield heeft maar helaas nooit iets actief met z’n kunst gedaan heeft.
Ik zal ongetwijfeld ook nog wel eens een blogje aan Ate wijden.

Ik zit nog steeds wat te struinen in de collectie foto’s van weleer 😉
Kom ik deze set van 7 zeefdrukken tegen, de Friese vlag zeefdrukken van Jan van Tuinen.
Leuk detail is dat ze bij elkaar horen, óók qua nummering van de zeefdrukken.
Allen identiek genummerd.

Het leuke aan deze zeefdrukken:
het was ’t jaar 1978 waarin ’t Friese Vlag Project van Van Tuinen het licht zag,
Dit project zorgde nogal voor wat controverse, ophef én ruzies en zowel kleine dorpen als ook op regionaal niveau omdat hij de Friese vlag op
een provocerende manier uitbeeldde.
De één zag het als een artistieke uiting van de Friese vlag, anderen zagen dat de Friese vlag verkwanseld werd…de meeste mensen waren er niet echt blij mee.
Ík was in elk geval wél blij toen ik deze zeefdrukken in handen kreeg…maar ja, dat is slechts mijn mening als simpele Friese kunstliefhebber.

Heb ik spijt van deze verkoop? Enigszins…
Anderzijds: ik ken de eigenaar en de zeefdrukken hebben een goed huis gekregen bij de Friese Highlander, ex sterkste man van NL (die naam kunt u zelf wel invullen denk ik 😉 )

Érg leuk werk wat je helaas zéér weinig tegenkomt.
In willekeurige volgorde:

Ik zit eens even te graven in de “oude” afbeeldingen uit mijn tijd als lijstenmaker
Ik heb een hoop dingen gedaan….van leuk tot minder leuk en onderstaande werkzaamheden vallen ergens in het midden
Waarom zijn de werkzaamheden gematigd leuk?

Het eindresultaat is prima, altijd goed om te zien.
Anderzijds: je werkt met o.a. vluchtige stoffen die niet zo geweldig zijn voor de gezondheid, zit met o.a. een masker op en dát is niet altijd even fijn.
Op één of andere gekke manier voel ik me dan toch beperkt in mijn (bewegings))vrijheid.

Onderstaande afbeelding betreft een detail van een olieverfje op doek van de kunstenaar Jan Jans en het landschapje was wel erg duister.
Oorzaak: vernis.

Tegenwoordig heb vernissen die niet meer verkleuren, dat was vroeger wel anders…waarvan akte.

Het molentje en de rechterkant is ontdaan van de vernis, geeft een leuk beeld van hoe ’t was en hoe ’t wordt.

In mijn vorige blog post (Etsenshop-opspannen van etsen – Skoander.com) had ik kritiek op, in dit geval, de etsenshop en de kwestie van het ontzuren van papier én het opspannen van de etsen.

Zoals ik al aangaf is het opspannen van papier (of het nou etsen of andere kunst is) ronduit kansloos, not done en een knap risico dat de boel verkloot wordt.
Ik gaf onderaan dat bericht ook al aan dat ik even voor een voorbeeldje zou zorgen waardoor je nooit weer een stuk kunst laat opspannen in een passepartout, waarvan akte.
Lees verder….
(tekst gaat onder de foto’s gewoon door)

Ik ben begonnen met een gewoon A4-tje, wel iets dikker dan gebruikelijk (90 gram per m2)
als passepartout regulier 2 mm dik passepartoutkarton, 34 x 43 cm buitenmaat, toevallig in de kleur zwart.
Passepartoutbreedte is 7 cm rondom (in het algemeen een nette breedte voor dit formaat. Ik wil geen gezeur dat het smal karton is en snel krom trekt)

Het pakket waar ik mee begon: A4, tape, water en passepartout

Tussen de foto’s door heb ik het A4-tje bevochtgd waardoor het papier ca. 3% groter wordt.
Vastzetten met tape en dan….laten drogen.
Ik zou er een filmpje van maken, dat heb ik niet gedaan…dat zou het equivalent zijn van het gras zien groeien.
Foto’s zijn in deze dus makkelijker 🙂

Hieronder het nog vlakke passepartoutkarton, voorzien van het opgespannen A4-tje.
Het papier bobbelt wat, het is nat…

En nu komt het leukste stuk 🙂
Het papier is opgedroogd, het passepartoutkarton is kromgetrokken.

En dát dames en heren is het effect van ca. 3% krimp als je papier gaat opspannen in een passepartout.
Op het hoogste punt is het passepartoutkarton dermate kromgetrokken dat het kartom 4 cm omhoog kwam.

Laat dan ook nog even bezinken dat dit gewoon een stuk karton is wat gewoon op tafel ligt en vrij kan bewegen…de spanning vindt wel een weg (de ene kant trekt hoger op) en is er opzich nog weinig loos (al moet je óók dit niet met kunst doen!)

Inzake het bezinken van deze info….besef dat je zo’n passepartout duidelijk nooit in een lijst krijgt.
Wat je zou moeten doen na het opspannen is het geheel óf alvast in de lijst vastzetten óf bijv. plat forceren dmv een glasplaat ofzo.
En ja, dan ga je het forceren, krachten kunnen geen kant op, enorme spanning op het papier….
En ja, er zijn lijstenmakers die dit veelvuldig doen, de etsenshop is er blijkbaar ook trots op (anders zet je het niet op je site)

En u als klant? Laat u in het vervolg uw kunst nog in een passepartout opspannen? Omdat het zo mooi strak in de lijst zit?
Omdat de lijstenmaker het zo overtuigend aanbiedt? Omdat u het mooi vindt? Omdat het opspannen va papier wel interessant klinkt tijdens de borrel?
Of bent u inmiddels ook wel genezen na het lezen van dit verhaal?

Zoals in het vorige blogje al gezegd: papier opspannen is een riskante bezigheid. Een zwak stuk papier, een vouw, haarscheurtje of wat dan ook kan met deze spanningen zorgen voor een scheur in het papier en dan kan de kunst de kliko in.

Zoals eerder gezegd: als je ooit een opgespannen (trommeltje strak) kunstwerk in een lijst ziet, snij het bij de tape rand maar gewoon los.
Hoe sneller los hoe beter.

(**dit was maar een klein passepartout en ook een relatief klein maar overduidelijk effect. Ik heb weleens grotere passepartouts met grotere effecten gehad. Hoe dan ook: NOOIT kunst laten opspannen!)

Zoals ik in een eerder blog al aangaf: ik kan nu wat makkelijker praten nu ik “ondernemer af” ben.
Er is geen sprake van concurrentie bekritiseren ten voordele van mijzelf… ik wil echter wel wat belangrijke zaken aankaarten en ja, soms moet iemand ’t daarbij lichtelijk ontgelden.

Dat gezegd hebbende: ik wil het eens hebben over de etsenshop (website valt te raden)

Voorheen kortstondig onder de naam Blesgraaf-Keller, nu onder de naam Etsenshop.
Ik heb daar in de tijd van Blesgraaf-Keller ooit een paar mails heen gestuurd, later ook een keet naar de etsenshop, gewoon ter informatie.
Reden? De tekst “We zijn gespecialiseerd in het ontzuren van etsen” en een stuk tekst dat de etsen opgespannen worden in het passepartout.

(inzake “gespecialiseerd”: ik doe dat ontzuren al een jaar of 18, heb werk van letterlijk 10 tot 10.000 euro behandeld, van moderne(re) tekeningen tot antieke gravures uit de vroeg 16e eeuw (jaar 1518 was de oudste) en alles er tussen in….als ik mijn kunde moet beschrijven dan ik krijg ’t woord “gespecialiseerd” nóg met geen mogelijkheid uit de strot!)

Quote website:
“We maken de etsen schoon en zuurvrij.
(zie gespecialiseerd in het zuurvrij maken van etsen).
De ets wordt met zuurvrij plakband opgespannen op het passe-partout
Dit zuurvrij plakband tast de ets niet aan en is later makkelijk te verwijderen zonder de ets te beschadigen.”

Met dat soort teksten wordt ik altijd nieuwsgierig 🙂
Ik had dus een vraag ingediend m.b.t. een tweetal etsen welke opgeplakt zaten en welke foxing vertoonden. (ja, ik heb klantmateriaal gebruikt, was even nieuwsgierig naar de visie van bovengenoemde partij. Er is echter nooit om foto’s gevraagd)
Geen foto’s, enkel een tekstueel verhaal.
Ze konden het binnen 2 weken klaar hebben en loshalen was uiteraard geen probleem. Kosten waren 40 à 60 euro.
Bijzonder, dit zonder het werk ook maar 1 keer te hebben gezien.
Trouwens, ontzuren binnen 2 weken is vrij kansloos, zeker als je de etsen nooit hebt gezien en geen idee van de status hebt.

Maar dat “gespecialiseerd in etsen”, daar was ik ook weleens nieuwsgierig naar.
Zodoende heb ik later ook nog eens een verzoek ingediend voor een houtsnede, een gravure op Japans papier en een chine collé.

Wat bleek: ze deden alleen in etsen, werk op Japans papier was zo ongeveer een garantie op papierbreuk en een chine collé? Nooot van gehoord, geen idee wat dat is…ze doen alleen etsen.

De kleine grap is (of was): een chine collé ís namelijk een ets. Dat zouden ze dan toch moeten ontzuren?!
Hamvraag: moet je een werk toevertrouwen aan iemand die alleen etsen zuurvrij maakt…maar geen idee heeft wat er allemaal onder de categorie “ets” valt?

Goed, ik zie (en zag, er is in al die jaren nog niets veranderd) iets over het opspannen van papier.

En laat dáár nou ook iets hopeloos verkeerd mee zijn!
Vooraleerst: er is écht geen lijstenmakersbijbel die zegt dat een kunstwerk strak in de lijst moet zitten.
Het is de klant die dat wil (en/of de lijstenmaker die meent dat dat mooier is óf zo moet).
Heel veel fouter kan je ’t niet maken.

Het enige papier wat je zou moeten opspannen is als je kunstenaar bent, aquarellen wilt maken en het papier waarop je je artistieke uitspatting wilt creëren strak moet hebben. (aquarel-waterverf, door water gaat papier bobbelen en dat wil je niet als je aan het schilderen bent. Vandaar opspannen)

Een eventuele tweede keer dat je papier (geen kunstwerk) zou moeten opspannen is als je een doublure gaat aanleggen.
Oftewel: een broos kunstwerk op papier verstevigen d.m.v. het opplakken op Japans papier. Het kunstwerk opgeplakt óp overmaats Japans papier kan je ook wel opspannen…maar dan wel het overmaatse Japanse papier en niet het opgeplakte kunstwerk zelf.

Verder dan dat valt er werkelijk niets op te spannen!

Waarom is opspannen érg riskant?
het heeft allereerst te maken met de looprichting van het papier.
Machinaal papier kent één looprichting, handgeschept (en dus ook Japans papier) kent geen looprichting.
Bij het opspannen van papier (in dit geval etsen) moet het papier bevochtigd worden.
Bij het nat maken van papier wordt machinaal papier tegen de looptichting in ca. 3% groter.
Handgeschept papier kent geen looprichting en wordt dus in alle richtingen ca. 3% groter.
Het vochtige papier wordt, op het moment dat het een paar % groter is geworden, opgeplakt met tape op waterbasis en dan kan het spul drogen.
Als het droogt krimpt het papier en zit het strak in de lijst.

Dat is het principe dus….maar wat is nou de ellende??
Er komen enorme krachten vrij, het papier krimpt ca. 3 en het kan geen kant op…ter idee: op 1 meter papier is ca. 3% krimp ca. 3 cm!
Of als we de redelijk gebruikelijke etsmaat van 40 cm nemen dan krimpt het papier ca. 1,20 cm.
Er hoeft dus maar één zwak punt in het papier/de ets te zitten, één klein/beginnend haarscheurtje, een vouwtje of wat dan ook en de ets scheurt in 2 delen.
En een zwakke plek is snel gevonden…houd maar eens een stuk handgeschept papier tegen het licht. Je zult lichte en donkere stukken zien.
Op de donkerder stukken is het papier relatief dik, de lichte stukken zijn dun papier…het is niet zo mooi effen als een vers A4-tje.
Het is tenslotte handgemaakt papier en de papierdikte kan varieren. Alleen dát aspect is dus al voldoende om nooit weer een werk op te spannen!!

Als ontzuren en inlijsten makkelijk was dan deed iedereen het (helaas denken veel mensen dat ze ’t weten 🙁 )

(ter idee: de eerste communicatie was halverwege 2016, toen was er al sprake van opspannen van papier, anno 2025 is er dus nog niks veranderd.
God mag weten hoeveel werk er opgespannen is….één tip: als je zo’n lijst hebt met opgespannen etsen, maak de lijst los (of ga naar een fatsoenlijke lijstenmaker) en laat ’t kunstwerk direct los snijden (de tape resten komen later wel een keer, dat is een kleine moeite)


Ik zal vandaag of morgen eens proberen of ik een filmpje kan maken met het effect van opspannen (en dus ook ca. 3% krimp) van een A4-tje in een passepartout.
Als je dat ziet dan ben je per direct pertinent genezen van het principe “opspannen van etsen in de passepartout”.

**/edit: inzake het bovengenoemde effect van het opspannen: de foto’s staan in het volgende blogbericht -> Het voorbeeld: opspannen van etsen (papier) – Skoander.com

We gaan even terug in de tijd…
Jaren terug kwam er een dame met een tekening van manlief, een originele en vroege tekening van de Friese kunstenaar Gerrit Benner.
De tekening moest even opnieuw in de lijst…

De tekening was nogal onderhevig aan foxing, de bruine verkleuring en dat was nou niet het meest fraaie aan deze tekening.
Ik kan er wel een nieuwe lijst om zetten, maar het blijft een tekening mét foxing in een fraaie lijst.

Dat kon ook anders, het aanbod gedaan om de tekening te ontzuren zodat het weer een fris geheel zou worden en dus ook weer
een nieuwe lijst waardig was.
Waarvan akte

Normaliter maak ik gewoon voor- en na foto’s, in dit geval heb ik de tekening even onder een scanner gelegd.
Zo krijg je dus de harde waarheid, geen invloeden van ander licht, matige foto’s enz. enz.
Kortom: de échte foto’s van hoe een tekening er voor en na behandeling uit ziet (er is op foto 2 wel wat verkleuring/schaduwvorming te zien, dit omdat het papier nog een beetje bobbelde omdat ’t papier nat is geweest)

De foto’s zijn niet bewerkt, hooguit een beetje bijgesneden

Ik zal spoedig nog wel wat meer afbeeldingen posten, het blijft namelijk leuk om te zien hoe een werk kan opknappen

En de ervaring leert dat sommige mensen niet helemaal begrijpen wat nou de voor of na foto is.
De eerste foto is voor het behandelproces, de tweede foto is na het behandelproces…en zo komt de tekening dus in de lijst.
/edit: foto 3 is ook bijgevoegd, een goede poging om de 2 voor en na afbeeldingen te laten samenvloeien tot 1 afbeelding.
Dit is heel redelijk gelukt, hier ga ik dus vaker gebruik van maken.

(doe ik het ontzuren nog steeds? Ja, informeer gerust)

Esthetisch inlijsten, bestaat dat?
Mja, in zekere zin.

Er is geen lijstenmakersbijbel waarin staat wat mooi en niet mooi is, maar er zijn wel wat zaken om zéér zeker rekening mee te houden.
Ik kom even terug op de lijst uit de vorige blog post, de lijst met het Franse passepartout. (foto hieronder)

Het esthetisch verhaal ligt ‘m in de passepartout en de lijst.

Wat namelijk een belangrijke factor is is de lijstbreedte in combinatie met de (zichtbare) passepartoutbreedte.
De (zichtbare) passepartoutbreedte moet namelijk altijd breder zijn dan de lijstbreedte.
Is dat niet zo dan is het esthetisch gezien allesbehalve fraai.

Nu hoor ik u denken: ja, maar de passepartout is toch breder dan de lijst?
Ja, dat klopt, alleen kijk ik ook even naar de belijning op het passepartout.
De afstand tussen de lijst en de buitenste lijnen op het passepartout zie ik als de passepartoutbreedte en in dat geval is de passepartoutbreedte
smaller dan de lijstbreedte.
Kortom: esthetisch gezien niet mooi en kan dus beter.
De belijning is dus opzich prima, alleen de afstand tussen de lijst en de rechte belijning had dus wel wat breder gemogen…ik zou zeggen: het dubbele van de huidige afstand (minimaal)

Dan hebben we ook nog iets wat het optisch bedrog heet.
Ook dit heeft te maken met de passepartout breedte.

Vooropgesteld: ik ben fan van symmetrie in lijsten en dus passepartoutbreedtes welke gelijk zijn. (geen inlijsting met een passepartoutbreedte van 10 cm links/rechts, 6 cm aan bovenzijde…dat ziet er niet uit)
Symmetrie m.b.ty. een passepartout als in 7 cm links, rechts en boven is mooi.
Éen kant moet namelijk altijd afwijken: de onderkant van een passepartout.

Terug naar het optisch bedrog:
zou een lijst echt vlak tegen een muur hangen dan heb je weinig tot geen last van het optisch bedrog.
Een lijst hangt doorgaans met de onderkant tegen de muur, met de bovenkant een stuk van de muur af.

In dat geval heb je te maken met het optisch bedrog…
Zou een lijst, zoals bovenstaande foto, aan alle kanten dezelfde ruimte/passepartout hebben dan zou het lijken dat de onderkant namelijk smaller is
dan links/rechts en de bovenkant van het passepartout.
Het is natuurlijk niet zo, de breedtes zijn gelijk…maar doordat de lijst met de onderkant van de muur en aan de bovenkant van de muur hangt lijkt de
onderkant van het passepartout dus smaller.

Optisch bedrog dus en om dat optisch bedrog te compenseren is het gebruikelijk om de onderkant van het passepartout bij kleine lijsten een halve cm breder te maken dan links/rechts en bovenkant van de passepartout.
Bij grote lijsten kan je ca. 1 cm aanhouden.

Zo ben je verlost van het optisch bedrog en lijken alle kanten van het passepartout weer in evenwicht.

Kortom: ik had bovenstaande inlijsting dus iets anders aangepakt 😉

(Voor de liefhebbers van echt esthetisch inlijsten, de juiste verhoudingen én wat rekenwerk: ga een inlijsting maken op basis van de gulden snede.
Wat is de gouden snede? Gulden snede – Wikipedia )

Ik heb even een foto van een verkoopsite geplukt, even ter voorbeeld.
Onderstaande lijst met passepartout is dus een zogeheten Frans passepartout.
Het passepartout heeft wat kleurtjes en lijntjes.
Nu zit er een gouden randje rondom het passepartout, opzich mooi…als het goed gedaan wordt.

Nu ben ik zelf wel liefhebber van Franse passepartouts en het kan mooi zijn, maar als je ’t doet, doe het dan wel goed.

Dat gouden randje is in onderstaand geval een plakstrip (deze zijn er in tal van kleuren en zijn bedoeld voor de Franse passepartouts te maken)

Wat is nou het nadeel van plakken??
De lijmlaag laat vroeg of laat los en dat gaat dat gouden streepje door de lijst zweven.
Zolang het zit dan is ’t opzich goed, maar vroeg of laat kan de lijst los en kan je opnieuw zo’n gouden streep zetten.

Doe het dan maar in 1 keer goed.

Ik heb ook ooit een lijstenmaker gesproken die had dé oplossing voor dit soort loslatende stickertjes: met een scalpel de toplaag van het passepartout verwijderen en in het “gootje” wat gecreëerd is die gouden bies zetten. Dan bleef het wel goed zitten. Mja….het blijft rommelen in de marge.

Ik ben zelf liefhebber van de wat meer permanente variaties: verf of bijv. bladgoud.

In verf én bladgoud zijn er diverse kleurvariaties, je kan in geval van vergulding ook kiezen voor de goedkopere versies zoals koper.
Wil je een zilverkleur? Kies dan voor bijv. platina of, als het goedkoper moet, aluminium.

Moet je echt bladzilver willen gebruiken op je passepartout? Nee.
Bladzilver is mooi spul, echter een nadeel van zilver is oxidatie.
Zou je een Frans passepartout met bladzilver maken dan ziet het er in het begin fraai uit, totdat de oxidatie toeslaat…dan zie je geen zilver, maar een zwart geoxideerde bies.
Niet wat je wilt…
Bijv. platina oxideert niet en blijft een leven lang mooi (platina is ook “witter” dan zilver, achter glas (wat toch vaak de kleur wat donkerder maakt) is dan een fraaie keus.

De belijning behoort officieel met een trekpen gedaan te worden, áls er nog Franse passepartouts gemaakt worden dan is (of was) de fineliner een veelgebruikt item.
Ik maak liever gebruik van een glaspen, maar dat is wéér een ander verhaal…wél leuker ;en interessanter om te gebruiken 🙂

(inzake Franse passepartouts: er zijn (bijna) geen lijstenmakers die nog Franse passepartouts maken. De jongere garde “lijstenmakers” weet vaak niet eens wat een Frans passepartout is…)
Geen idee waarom het niet meer gemaakt wordt…wellicht te duur? Of geen vraag naar? Een combinatie van beiden?

/edit: er is, inzake onderstaande inlijsing, ook nog e.e.a. op te merken aan het esthetische verhaal, hier zal ik binnenkort ook even tijd aan besteden.
Dit betreft de combinatie lijst/passepartout en de afmetingen.

Het is weer zover…gestopt met de handel, maar kan de aankopen toch niet laten!
Gelukkig zoek ik wél de leuke dingetjes er tussen uit….

** /edit: hieronder wordt de naam Cibis als mogelijke kunstenaar genoemd, dit omdat de signatuur/achternaam onduidelijk was.
Gezien de korte achternaam én het bestaan van Bernd Cibis had ik gehoopt op deze kunstenaar.
Het blijkt nu echter om de onbekende naam Bernd Grun te gaan. Lees verder op https://skoander.com/mysterie-nr-zoveel-bernd-grun/ **


Een online aankoop waar ik (nog) niet geheel zeker van ben, maar ik vermoed dat het een litho van Bernd Cibis is.
De signatuur staat gedeeltelijk onder het passepartout.
Al is ’t geen Cibis, het is een litho uit 1968 en ik ben wel liefhebber van kunst uit die jaren.

Maar Bernd Cibis, áls dit werk van Cibis is….is dat nou een bekende kunstenaar?
Nee, totaal niet,,hooguit in Duitsland bekend en tóch is dit dan wel een interessant kunstwerkje!

Eerst maar de foto’s, de tekst loopt uiteraard verder onder de afbeeldingen

Goed, terug naar de kunstenaar Bernd Cibis, nogmaals het voorbehoud dat dit wél zijn werk is!

Bernd Cibis is geboren in 1946 te Haßfurt (Duitsland) en in 2002 overleden te Bamburg.
Hij was objectkunstenaar, schilder, graficus en tekenaar en studeerde aan de Kunstakademie te Munchen.
Cibis werkte als kunstdocent.

Wat dit werk interessant maakt, áls dit een werk van Cibis is, is dat het een werk uit 1968 is.
In 1968 studeerde hij aan de Kunstacademie in Munchen en in diezelfde periode was hij nauw betrokken bij de zogeheten “68er bewegeing” en raakte hij geinteresseerd in maatschappelijke en politieke theorieen.
(de 68er beweging is ook bekend als de protesten van ’68 en was een reeks van wereldwijde sociale en politieke protesten die plaatsvonden in 1968.
Deze beweging werd gekenmerkt door massale demonstraties, stakingen en opstanden, voornamelijk geleid door studenten en arbeiders)

Gezien de datering van de litho zou dit werk dus uit de Kunstakademie studententijd van Cibis komen, de litho kan dus wel héél erg goed bijv. politiek getint zijn.

Kortom: een leuk stukje geschiedenis bij een litho van een kunstenaar die eigenlijk onbekend is.

En ja, de litho is verkleurd, schijnt uit een rokershuis te komen, de lijst is gaar…
Het meeste ga ik allemaal aanpakken, zorg dat de litho weer fris wordt, alle verkleuring uit het papier halen…en wellicht een nieuwe lijst.

Dit verhaal over de litho wordt zeer zeker vervolgd!

Even terug in de tijd van de lijstenmaker
Een tweetal werken van Louis Apol in een zeer karige lijst.

Het geheel moest even netjes en zo geschiedde.
Klassiek getint lijstje, dubbel passepartout en er mankeert niks aan.

Ja, dat is dus wat een beetje fatsoenlijke lijst voor een kunstwerk (of 2) kan doen.

Sja, ik ben gestopt met de handel…toch kruipt dat rode spul waar het niet kan gaan….

Kom ik vandaag weer 2 fraaie én zeldzame 16e eeuwse gravures tegen, dit keer een militair thema.
En nee, ik kon het uiteraard weer niet laten liggen!

Een set gravures van Philip Galle en Johan Stradanus

Eerst maar de foto’s, hebben we dat maar vast gehad (tekst loopt uiteraard door onder de foto’s)

De bovenste gravure betreft “The capture of Casole d’Elsa”
Anno 2025 is deze gravure zo’n 443 jaar oud
De drukker is Philip Galle, geboren te Haarlem in 1537, overleden te Antwerpen in 1612
De maker van de gravure is Jan Stradanus, ook bekend onder de naam Joan Stradanus, Joannes Stradanus, Johan Stradanus, Jan van der Straet, Giovanni della Strada, Gianni Stradano, Giovanni Stratensisen en wellicht nog wat variaties.
Jan Stradanus is geboren te Brugge in 1523, overleden in het Italiaanse Florence in 1605

De onderste gravure betreft “Capture of Casulum” (feitelijke tekst: Casvlvm) en is ook gemaakt in het jaar 1582/1583.
Evenals het verhaal hierboven: anno 2025 is deze gravure dus ook zo’n 443 jaar oud
De drukker is Philip Galle (Haarlem 1537-Antwerpen 1612)
De maker van de gravure is Jan Stradanus (naamvariaties: Joan Stradanus, Joannes Stradanus, Johan Stradanus, Jan van der Straet, Giovanni della Strada, Gianni Stradano, Giovanni Stratensisen)
Jan Stradanus is geboren te Brugge in 1523, overleden in het Italiaanse Florence in 1605

Beide gravures komen uit hetzelfde boek: “Mediceae Familiae Rerum
In dat boek zaten 20 gravures, 10% daarvan is hierboven weergegeven 😉
De gravures hebben een paar lichte vlekken…opzich niet zo bijzonder kwalijk, maar ik ga er mee aan de slag, dan maak ik ’t ook even netjes.
De gravures worden dus nog even ontdaan van die vlekken (ontzuren van grafiek)
Daarna weer terug in de lijst waarin ze gekomen zijn (de inlijsting was trouwens ook compleet waardeloos, opgespannen papier enz.
Dramatisch slecht. Dat wordt nu dus ook aangepast 🙂

De gravures komen op termijn wel op catawiki ofzo (waardeloos platform, maar goed…het is niet anders)
Óf…als u interesse heeft, laat ’t dan even weten.

Binnenkort komt het vergelijk met de nieuwste versie, de “Beast” van Weltool, deze is inmiddels onderweg
Voor nu even een klein stukje over de M2-BF Black Beard.

**zoals reeds eerder vermeld ontvang ik geen geld of anderzijds voor (verkapte) reclame. Ook hier zit geen addertje onder het gras, het is slechts mijn ervaring.
Het dient wel gezegd te worden dat ik een tijd geleden (1/2 jaar ofzo) eens geinformeerd heb bij Weltool om dealer te worden.
Wat bleek: ik moest vooraf even voor 1500 dollar inkopen. Ik zit Iof eigenlijk zat) 19 jaar in de handel, ik kom ook uit een ondernemersfamilie welke sinds 1892 (ja, 1892 geen typefout) in de handel zit en het is nog nooit voorgekomen dat we verplicht voor een xx bedrag moesten inkopen. Dat ben ik ook pertinent niet van plan, dus dát Weltool verhaal ging dus niet door.**

Afijn, UV lampen…waar gebruik je dat spul voor?
Wel, ik gebruik het voor kunst (schilderijen, grafiek, aquarellen/gouaches), glaswerk en nog wat zaken.
Kortom: meest valse kunst en glas (cadmium, mangaan, uraniumglas)

Waar kan je ’t nog meer voor gebruiken?
Die lijst is héél erg lang!
Je kan ’t in de medische hoek zoeken, o.a. ringworm licht mooi op.
Je kan ’t in de mishandeling hoek zoeken…bijv. bij (vermoeden van) kindermishandeling. Blauwe plekken die weggetrokken zijn en dus voor ’t oog onzichtbaar, die zie je onder UV nog steeds.
Je kan het in de edelstenen hoek zoeken, tal van (edel)stenen lichten op…maar ook amber/barnsteen en dat soort spul geeft een kleurtje onder UV.
Als je muren gaat plamuren/verven dan zie je onder UV wat je al gedaan hebt.
Lekkages opsporen, bijv. in de auto.
De mogelijkheden zijn eigenlijk oneindig, je moet ’t alleen even weten!

Goed, lampen…ook een interessant verhaal.
Ík ben dus wel zeer happy met m’n M2-BF Black Beard.
Ik krijg ook vaak de vraag wat ik voor lamp heb, adviseer dan ook de Weltool…maar er is, op 1 na (al gingen daar nog 3 miskopen aan vooraf), niemand die zich wat van mij aantrekt. Prima, maar dan niet zeuren.

Helaas is dat gezeur dus wél aan de orde.
Meest gehoorde argument om niet te kopen: de prijs. Maar zoals met alles: goed spul kost gewoon wat meer…

Wat mij opvalt is dat zowat iedereen genoegen neemt met een Aliepress lamp, of die Temu rotzooi.
Leuk, maar daar kan je dus niks mee.
Recentelijk was er ook iemand die zich wou verdiepen in de UV materie, de Weltool te duur vond en voor een Walther Pro UV5 lamp ging.
De verhalen waren goed, geschikt voor o.a. controleren van bankbiljetten en identiteitsbewijzen enz. enz.
Wat bleek: in het donker lichtte z’n rijbewijs amper op terwijl mijn rijbewijs onder het helder licht van de afzuigkap onder UV nog meer zichtbaar was dan zijn UV rijbewijs in het donker.
Mijns inziens dik 50 euro door de plee, maar goed….

Zo heb ik ook UG glas verkocht waarbij van de klant de kanttekening kwam dat het glas niet zo oplicht als op mijn foto’s.
Bedrog/misleiding, ik zou de foto’s bewerkt hebben.
Nee, gewoon de goede lamp gebruiken, aan de foto’s is niet geknutseld…

Wat maakt de M2BF dan zo bijzonder? Geen idee
Het is gewoon een vrij sterke lamp, LED én met een filter welke het normale witte licht er uit filtert.
Je houdt dus (vrijwel) puur UV licht over. En dat systeem werkt bij Weltool wel prima!

Als je serieus iets met UV wilt doen dan is deze lamp dus een erg goede koop, je hebt eigenlijk niets anders nodig.

Voor de gein komt de “Beast” binnenkort in huis.
Op papier moet ie zo’n 4 a 5 x krachtiger zijn.

De M2-BF is al geen lamp voor hobbyisten, ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat de Beast z’n naam wel waar gaat maken!
Als de andere lamp binnen is dan zal ik proberen deze 2 met elkaar te vergelijken

Wordt vervolgd

Weltool M2-BF Black Beard vs Weltool M4-365 Blue Faced Beast

Ja, ik ga binnenkort even testen met mijn oude ultraviolet lamp, de M2-BF Black Beard, en de nieuwste Weltool M4-365 Beast.
Eerstgenoemde heb ik al lange tijd in huis, de Beast is onderweg.

Eens kijken wat voor verschil dat oplevert 🙂

Wordt zéér spoedig vervolgd!

Intussen zal ik ook even een woordje doen over mijn “oude” lamp, de Weltool M2-BF Black Beard.
Hier zal ik een ander blogje voor aanmaken.

Kom binnenkort dus terug voor een review van de 2 uv lampen!

Even een leuk item uit de prive collectie van Skoander, foto onder de tekst

Een muurbord van het Gilde van Friese goud en zilversmeden.
Ik kan weinig over het gilde vinden, ik weet dat het tussen 1995 en 2012 bestond.

Het bord betreft een ronde acryl plaat met o.a. een wapen met 3 pompeblêden, een ring en een beker
Het geheel is gemonteerd op een aluminium plaat van 21 x 21 cm

Is het item ook te koop? Ja…
Prijs? Niet echt een idee van. Het is in elk geval een item welke je niet dagelijks tegenkomt!

Interesse? Stuur een mail naar info@skoander.com

Zoals ik al eens aangaf: nu k officieel ben gestopt is het ook wat makkelijker praten 🙂

Ik ben ruim 18 jaar lijstenmaker geweest, weet op dat vlak dus ook wel een paar dingen.

Wat mij stoort zijn de veredelde hobbyisten met een KVK nummer.
Zijn die er dan? Helaas genoeg.

Zo is er een “opleiding tot lijstenmaker” ergens in het midden van het land.
Die lui hebben reguliere docenten die zijn “getraind” door wat lijstenmakers van Art&Frame
(Art&Frame = branchevereniging van lijstenmakers)

Art&Frame heb ik eigenlijk al nooit hoog gehad, ben ook nooit lid geweest (“leden van Art&Frame staan voor kwaliteit, garantie blabla” ja, met het betalen van lidmaatschap lever je opeens kwaliteit. U gelooft het zelf.)
Vroeger zaten er nog wel wat mensen met kennis, op een gegeven moment was er een dame uit de marketing/communicatie die “even” opeens een lijstenmaker overnam, binnen no time (en met 0 kennis en kunde van het vak) in het bestuur van Art&Frame zat. Dat kan ik dus niet serieus nemen….

Goed, terug naar de gecertificeerde lijstenmakers.
Ik zie ze staan op Facebook, pronken met zo’n papiertje. Op websites zie ik dat soort onzin vaak staan….maar wat stelt zo’n certificaat nou eigenlijk voor??

In alle eerlijkheid? He-le-maal niks.

Ik wil niet beweren dat ik de alwetende oppergod van de lijstenmakers ben, totaal niet zelfs.
Maar als je met 0,0 basiskennis van de “opleiding” komt dan doe je iets niet goed.

Afijn, ik ben tijden geleden eens gebeld door een amsterdammer (ja, geen hoofdletter), meneer had een aantal Dali’s gekocht, laten inlijsten bij een lokale lijstenmaker mét allerhande certificaten, waaoronder gecertificeerd lijstenmaker.
Wat bleek: het papier van de Dali’s bobbelde in de lijst, teruggeweest naar de lijstenmaker maar die wist ’t ook niet meer.
Maar teruggestuurd naar de lijstenmaker, hij is toch gecertificeerd en heeft de kunde toch??
Uiteindelijk is die man bij mij terecht gekomen (“ja, ik zie dat u wel wat verstand van papier heeft”) en heeft de kwestie bij mij neergelegd.
Heb ‘m wat tips voor de lijstenmaker meegegeven, verder doe ik er niks mee (reden: Friesland is nooit goed, zootje boeren, achterstallig gebied, men weet ons nooit te vinden enz. totdat er stront aan de knikker is. Dán zijn we in Friesland opeens wél goed genoeg, zelfs de lijstenmaker zonder papier/certificaten. Zo werkt dat bij mij dus niet.)
In dit geval was de hele inlijsting eigenlijk compleet verkeerd. Aluminium lijsten, geen passepartout, geen ruimte voor fillets, mircroklimaat in lijst.
Een nieuwe lijst was geen optie (lijsten waren al duur), wat mij betreft kon de inlijsting in de kliko…en dan moet je ’t oplossen met de rommel wat om de Dali’s zit.
Daar sta je dan als gecertificeerd lijstenmaker, wordt het je ook nog even uitgelegd door zo’n boerenl#l uit Friesland,

Zo zijn er wel meer voorbeelden.

Was recentelijk ook bij een lijstenmaker in Friesland.
Certificaten op zak, op de site, Facebook etc. pronken met het papiertje, gelijk even een zaak overnemen (kunsthandel, kunstverhuur, lijstenmaker. Waar begin je aan?)
Kom ik daar, even praatje doen…was wel nieuwsgierig naar het niveau: dramatisch slecht.
Frans passepartout? geen idee
Spietjes in frame, geen benul van de achterliggende beredenatie
Looprichting van papier? geen benul van
Verschil zeefdruk/litho? U raadt het..

Om maar wat te noemen.
Hoe kan je dan in godsnaam een zaak overnemen met 0 kunde van zaken?

Wou meneer in de toekomst zich mogelijk ook bezig gaan houden met bijv. ontzuren…mwa, zolang je geen idee hebt van o.a. de looprichting van papier dan heb je niks op dat gebied te zoeken (ook niet in de lijstenmakerij trouwens)

(heb trouwens die betreffende opleiding nog een mail gestuurd, dit hoe ze ’t in de kop krijgen om een opleiding van een 3500 euro aan te bieden, mensen gek praten om een zaak over te nemen en uiteindelijk met 0 kennis op pad te sturen.
Echt bizar.)

Lijstenmaker worden? Geef mij het dubbele bedrag en dan krijg je wél waar voor je geld…méér dan waar voor je geld zelfs.
Alle ins en outs, geen overbodige info en een “basis” waar menig “gecertificeerd lijstenmaker” jaloers op kan zijn.
Nadeel: bij mij krijg je geen certificaat waarmee je op social media kan pronken 🙂

Skoander stopt er mee…althans, ik stop er mee.
Nu hopen op een geschikte opvolger die de site (en/of voorraad) wil overnemen.

Per 1 januari is het voor mij mooi geweest.
Na ruim 18 jaar ondernemerschap is ’t tijd voor wat anders.

Indien interesse in de overname van de site Skoander.com:
stuur een email naar info@skoander.com, fatsoenlijke motivatie gewenst 😉
Overname kan op zéér korte termijn.

Wat heeft Skoander te bieden?
Wel, de site bestaat 4 jaar, wordt momenteel gehost met Litespeed en de site draait vlot.
Test het gerust met bijv. Pagespeed Insights
Verder is de site gemaakt in WordPress/Woocommerce
Voorzien van o.a. HSTS preload
Betaalde plugins (net laten verlopen i.v.m stoppen, kan zo weer betaald geactiveerd worden): Really Simple SSL en Rankmath
Indien de betaalde versie gebruikt wordt dan staat de Rankmath SEO score op 82 (is bovengemiddeld, kan uiteraard nog verbeterd worden) en
als Really Simple SSL weer een betaald account krijgt dan staan alle lichten op groen, op securityheaders.com test de site een score van A+
Afbeeldingen zijn nu in WebP, met een simpel betaald account kan dat ook snel overgezet worden naar Afif.
De site wordt jaarlijks zo’n 400.000 x getoond in google zoekresultaten
Bezoekersaantallen varieren per maand
De site voldoet aan alle juridische zaken, ook de kleine dingen waar niemand op let zijn allemaal aangepast.
Voorzien van Weight Based Shipping (per land kan de prijs per kilo oplopen tot bijv. 3 euro per kg. Een vaas van 6 kg naar bepaalde landen verzenden kan normaliter duur uitpakken als je de verzending niet goed regelt. Dat is hier dus aangepast: Een zending naar land X kan een basistarief van 20 euro hebben + een x bedrag per kg, dat wordt dus allemaal verrekend en komt de klant (en zéker de verzender) niet voor verrassingen!)
Enz. enz. enz.
De site is voor 99,9% door mijzelf gebouwd, het is misschien geen flitsende site maar het zit bovengemiddeld goed in elkaar!
Voorzien van de domeinnaam Skoander.com en Skoander.nl (mijn voorkeur gaat uit naar de .com versie, dat “bekt” nek even wat lekkerder)

De betekenis van Skoander: het is een Fries woord welke eigenlijk al lang in onbruik is geraakt.
Vertaling Frl – NL: Skoander betekent zoiets als “bijzonder fraai” of “uitzonderlijk mooi”.
De domeinnaam is dus universeel te gebruiken! Al zal het weer voor de kunst zijn, een autobedrijf, voor mijn part een escortservice (liever niet, maar het kan)

Op de vraag of er een klantenbestand is? Ja en nee, aangemaakte accounts blijven een jaar staan, daarna worden ze automatisch verwijderd.
Ook bij overname zullen de bestaande accounts verwijderd worden (AVG verhaal). Kortom: alle info is óf wordt verwijderd.

Indien interesse in overname, maar geen verstand van website beheer?
Geen probleem, ik kan altijd bijspringen!

Wat de site moet kosten? Ik heb niet een bepaalde prijs in gedachten, in samenspraak is een boel mogelijk
Ik weet wel dat er zat zogenaamde webbouwers zijn die een WordPress site voor 1500-2500 euro maken, vraag dan niet wat voor half werk je hebt.
(het ziet er vaak wel aardig flitsend uit, achter de schermen deugt er doorgaans vrij weinig van)

/edit:
Mocht de site weer gebruikt worden voor iets als kunst/edelmetaal zoals nu dan zal ik ook kijken of het Vinted acount overgezet kan worden.
Dat account met de naam Skoander is een pro account, 300nogwat 5 sterren reviews en is dan altijd makkelijk om er bij te hebben.
Tevens is er bijv. een Instagram account met de naam SKoander (nooit wat mee gedaan, dat terzijde)

Een collega noemde de site al “een gespreid bedje” en daar kan ik mij zeker wel in vinden.
Wie wordt de opvolger die het gespreide bedje warm houdt??

Ja, zoals reeds eerder gezegd post ik alles wat me bezig houdt…zo ook op z’n tijd een goed stukje muziek.

De mensen die me kennen weten dat ik wel een (groot) liefhebber ben van blues en/of wat er in de buurt komt.
Een goed stuk piano en gitaar doet ’t altijd goed…maar zoals altijd: niet alles is altijd even goed.

Om maar wat te noemen: Julian Sas, SRV, Roy Buchanan, The Hoax, Gary Moore, Big Mama Thornton, Big Daddy Wilson, Beth Hart, Luther Allison, Blues Delight, Rory Gallagher, op z’n tijd Walter Trout en meer van dat soort.
Het meeste klink voor de meesten van onbekend in de oren (ja, er is meer dan radio 538 en dat soort onzin 🙂 )

Maar goed, kom net weer wat tegen…een dame die blijkbaar wel aardig met een gitaar overweg kan, aardig bij stem is…en het oog wordt ook op de wenken bediend.
Ik kan hier wel van genieten

Rollin’ On from Jackie Venson Love Transcends Live in Austin

Maar even een youtube linkje om de server wat te ontlasten (heb al 15 gb op de websiteserver staan…)

Zoals ik al eens in één van mijn eerste blogberichten heb gezegd: ik post vanalles wat me bezig houdt…
Nu even over de onzin van de Harver en andere testen welke je bij een sollicitatie tegen kan komen.

Gezien de lijstenmakerij wel een beetje over is, de website Skoander zich inmiddels wel aardig redt heb ik wat tijd over.
Ik zit eens te zoeken naar een baantje voor een paar dagen, voor mijn part fulltime als ’t leuk werk is.

En wat kom ik tegen? De door mij gevreesde “assessment” testen.

Nu heb ik al mijn hele leven iets tegen zulke testen, ik kan er niks mee en heb er dus ook niks mee.

De echte test die ik ooit heb gehad was een beroepskeuze- en IQ test (ja, omstandigheden…na een ongeluk moest ik mijn oude baan vaarwel zeggen)

Die testen waren mijns inziens allemaal onzin, het zou mij niks nieuws vertellen…maar ja, het moet officieel op papier 🙁
Beroepskeuze: sterk in rekenen en geschikt als ondernemer.
IQ: 126 getest, er dient echter wel bij gezegd te worden dat ik ruim 1/3e van de test niet gedaan heb (dat zijn die onzindingen uit o.a. de Harver test)
Het mag gesteld worden dat ik die 4 laatste punten om tot de categorie “hoogbegaafd” (IQ 130+) er ongetwijfeld wel bij had gekregen als ik de rest van de test, de ruim 30% die ik niet had gedaan, bijvoorbeeld had gegokt…

Maar wat is nou de zin en onzin van die testen?
Ik houd het op pure onzin!

Je hebt neurotypische mensen én neurodivergente (neurodiverse) mensen.
Ik val in de categorie neurodivers, de gemiddelde Nederlander in de categorie neurotypisch.

Nu wil het feit dat vrijwel alle testen zoals Harver en andere assessment testen zijn ontworpen voor jawel…neurotypische mensen.

Als je zo’n test moet doen dan ben je als neurodivers persoon dus eigenlijk al bij voorbaat kansloos!
Er spelen voor mij 3 factoren mee:
– die testen zijn dus onzin.
– ja, het is discriminatie!
– en als je als manager (of wie er ook maar) waarde hecht aan die testen dan ben je mijns inziens ongeschikt voor je functie, dit om tal van redenen..
Je moet je afvragen of je onder zo’n figuur wilt werken….

Om mensen de zoektocht te besparen:
Wat is nou neurotypisch en neurodivers?

Neurotypisch:
Neurotypische mensen zijn personen wiens neurologische ontwikkeling en functie typisch is, oftewel wat als “normaal” wordt beschouwd binnen de maatschappij.
Sociale Vaardigheden: Ze hebben over het algemeen weinig moeite om sociale cues en normen te begrijpen en hierop te reageren.

Consistente Concentratie: Ze kunnen hun aandacht en focus gelijkmatig verdelen over verschillende taken en situaties zonder veel moeite.

Emotionele Regulatie: Ze kunnen hun emoties op een voorspelbare en vaak sociaal aanvaardbare manier reguleren.

Verwerken van Informatie: Ze verwerken informatie en prikkels op een manier die als standaard wordt gezien.

Communicatievaardigheden: Ze communiceren over het algemeen effectief volgens de verwachte normen van taal en non-verbale signalen.


En dan nu de neurodivergente mensen
wat zijn neurodiverse mensen

Neurodiverse mensen vormen een diverse groep individuen met variërende neurologische kenmerken en denkpatronen. Neurodiversiteit omvat verschillende neurologische variaties, zoals:

1. Autisme: Mensen met autisme kunnen unieke manieren hebben om de wereld te begrijpen en te communiceren.
2. ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder): Mensen met ADHD kunnen hyperactiviteit, impulsiviteit en aandachtsproblemen ervaren, maar ook buitengewone creativiteit en energie.
3. Dyslexie: Mensen met dyslexie hebben vaak moeite met lezen en schrijven, maar kunnen sterke visueel-ruimtelijke vaardigheden hebben.
4. Dyspraxie: Mensen met dyspraxie kunnen problemen hebben met coördinatie en motorische vaardigheden.
5. Tourette-syndroom: Mensen met het Tourette-syndroom ervaren onvrijwillige tics en bewegingen.
6. Hoogbegaafdheid valt meestal niet direct onder de term neurodiversiteit, maar het vertegenwoordigt wel een unieke manier van denken en leren. Hoogbegaafde individuen hebben vaak buitengewone intellectuele capaciteiten en creatieve vaardigheden

Neurodiversiteit erkent dat deze variaties geen tekortkomingen zijn, maar natuurlijke variaties in het menselijk brein. Het concept benadrukt het belang van inclusie en begrip voor verschillende manieren van denken en functioneren.

Afijn, ik reken mezelf tot de categorie “neurodivergent” en zal, als er niks veranderd, nooit in aanmerking komen voor een baan waar dit soort onzin gevraagd wordt.
Kortom: zo’n test zal ik nooit doen.

(Bovengenoemde kenmerken van neurotypisch en neurodivers zijn overigens even kort door de bocht genomen, even een simpele samenvating)

We hebben de black friday, Nederlanders willen koopjes en ja, daar hoort oplichting bij.
Blijkbaar geen hond die dat (nog steeds niet) in de gaten heeft.
De politie heeft weer een nep webshop opgezet en weer genoeg mensen die er in trappen.
(tekst gaat door onder de afbeelding)

Goedkoop moet het dus zijn….
Onder de streep komt het er op neer: men wil belazerd worden.

Maar onder dit bereicht van de poltie webshop stond dit bericht over de Blokker, ja..die is failliet.
De kwestie: vind je dat koopjesjagen moet kunnen?
Wat mij verbaasde zijn de reacties op dit bericht, ik pak er even een paar uit
(tekst gaat door onder de afbeelding)

“Nou, dit zijn geen koopjes hoor!”

“van 10 tot 15% korting loop ik echt niet warm”

“het gaat nog maar over 10%”

“10 of 15% is geen koopje”

Oftewel: wanneer is men nou eens tevreden?
Is er korting dan is ’t niet goed/te weinig, maakt men gebruik van de gewenste korting (zeg de populaire playstation5 met 20% korting) en wordt men belazerd dan staat men als eerste weer bij de politie te janken om aangifte te doen van oplichting.
Goedkoop=duurkoop, dat was 40 jaar geleden al zo en er is écht niks veranderd…

Feit blijft: bedrijven hebben kosten, veel kosten.
Inkoop is ook allesbehalve gratis etc. etc., wees eens blij dat er nog wat korting op zit.
Bevalt ’t je allemaal niet dan moet je naar Aliepress/Temu/Alibaba voor Chinese rommel voor een paar centen.

De mentaliteit hier in NL mag dus weleens veranderen!

Inzake de koopjesmentaliteit:
ik zet zo nu en dan nog eens iets op marktplaats. Heb ik er enige verwachting van? Nee, absoluut niet!
Het is meer om weer eens te ontdekken wat voor gekken er rondlopen.
Zo krijg ik op bijv. een hanger, 3.7 gram 18 karaat goud, meerdere biedingen van 50 euro (tevens hoogste bod tot zover).
Vreemd, wat goud heeft een vaste prijs ((actuele prijs 59,60 per gram ex BTW)
Zo’n hanger heeft als sloopprijs dus een waarde van 59,60 x 3,7 gram=220 euro ex BTW.
Heb dat soort bieders ook weleens gevraagd of ze opgelicht willen worden. Het standaard antwoord: NEE!
Vreemd, want je vraagt er namelijk wel overduidelijk om!

Als ik nog even teurg mag komen op de combinatie met edelmetaal en de reacties over de 10 tot 15% Blokker korting
(reacties: “Nou, dit zijn geen koopjes hoor!”, “van 10 tot 15% korting loop ik echt niet warm”, “het gaat nog maar over 10%”, “10 of 15% is geen koopje”)

Stel: u levert goud in bij een opkoper, dan zal een fatsoenlijke opkoper 80% van de goudprijs bieden (uitgaande van de actuele 18 karaat goudprijs: 80% van 59,60 euro per gram)
Dat goud wordt weer ingeleverd bij EWN éf WaarborgNederland en aldaar verwerkt.
De opkoper houdt er ca. 15% winst aan over, EWN/WaarborgNederland ca. 5% als winst. En dat is dan als je met minimaal dan een kilo aan komt zetten. Kom je met minder dan worden de marges uiteraard ook aanzienlijk minder.
Die 10 a 15% korting is voor de Nederlander de moeite niet waard terwijl een bedrijf daar op feitelijk draait.

De klant wil alles zo ongeveer gratis en het is alsof de ondernemer de producten gratis op straat vindt en elke cent pure winst is.
Wat je als ondernemer ook doet: het is nooit goed en je bent altijd te duur!

Wat mij betreft mag heel NL opgelicht worden, wellicht komt er dan weer een beetje waardering voor de handel en de prijzen.

Ik zit eens wat rond te neuzen op internet, kom ik een site tegen van een dame die zich bezighoudt met kunst en woondingetjes enz.

Ik zit (weer) eens te kijken bij de Algemene Voorwaarden, altijd interessant 🙂
Ook bij deze site staan de voorwaarden niet in downloadbare vorm en hebben om die reden geen enkele waarde, dit terzijde.

Wat wél interessant is: het retourrecht.

Mevrouw maakt (lees: laat maken) zogeheten giclee prints van haar eigen creaties.
Op de site kan je uit het materiaal, het formaat en evt. lijst kiezen.

Het is in zekere zin maatwerk, de klant kan kiezen.
Anderzijds: het zijn bestaande afbeeldingen waar een afdruk van gemaakt wordt.

Is zo’n print nou maatwerk en kan het niet retour? Of zit het toch anders?

Ik trek het even door naar mijn eigen handel: lijsten/lijstenmakerij.
Ik maak baklijsten op maat, dit uit lengtes hout van een kleine 3 meter.
Dát is in principe maatwerk.

Zou ik dezelfde lijsten online aanbieden, dit in de standaard maten (20×30, 30×40, 40×50 etc) dan is het namelijk geen maatwerk meer, ondanks dat ik de lijsten zelf maak.
Zou de afmeting iets afwijken van de standaard, zeg een halve centimeter, dan is het wél weer maatwerk en dus niet voor retour vatbaar.
Het meest ideaal is als de klant zelf de gewenste afmeting moet invoeren (dan is ’t de keuze van de klant) en dan is ’t zeker weten maatwerk.

In het geval van bovenstaande site met de giclees: ondanks dat je dus alles kan kiezen (formaat etc) blijft het gewoon standaard materiaal en standaard maten waardoor het retourrecht niet van toepassing is

(en nee, pin me er niet op deze info vast…)

Een leuke set theelepels en een suikerlepel, allen matchend (foto onderaan dit bericht)

Nu ben ik wel bekend met dit soort lepels, meestal zie je ze in zilver met Wilhelmina munten, soms in koper.
Dit is een apart setje waar ik nog even in moet duiken!

Dit setje is zogeheten stil verzet gebruikszilver, zoals bovengenoemde zilver items, echter met één klein verschil
De steel is namelijk goudkleur en dát had ik nog niet eerder gezien!

De munten zijn allemaal pre 1941 en dus conform het stil verzet zilverwerk, dat is geen probleem.
De goudkleurige steel test namelijk wél op goud (ca. 18 karaat), maar er zit namelijk ook overduidelijk zilverkleur doorheen.
Alsof er goud én zilver versmolten is, echter niet goed gemixt.

Nu is het bekend dat er in WO2 wel veel goud versmolten is en andere items van gemaakt zijn.
Goud moest men nml. op last van de Duitsers inleveren, men kreeg daar ca. 2000 gulden per kilo voor.
Goud werd dus versmolten om uit handen van de bezetter te houden.

Nu zou dit ook zo’n geval kunnen zijn waarbij goud versmolten werd en tot een ander, niet als goud herkenbaar, item werd vermaakt.
Mijn vermoeden om goud te mixen met zilver is dat men dan een lichtere kleur goud krijgt (oftewel niet direct als zodanig te herkennen) én om meer materiaal te krijgen om de steel te maken

Het kan…maar wat dán weer vreemd is: werd je gepakt met reguliere stil verzet items zoals de “gewone” zilver stil verzet items dan werd dat in beslag genomen en zat de eigenaar flink in de problemen.
Waarom dan goud tot stil verzet item verwerken? Als dit gevonden werd dan werd het hoe dan ook in beslag genomen.

Het is dus een vreemd item.

Maar goed, het lijkt dus op een mix van goud en zilver.
Om definitieve duidelijkheid te krijgen zal ik binnenkort een XRF scan laten doen, hierbij wordt een uitdraai gemaakt waarbij alle materialen in percentages aangegeven worden.
Dan wordt duidelijk óf er goud in zit en hoeveel.

Wordt vervolgd…..

Door een paar omstandigheden is één en ander helaas blijven liggen.
Ik heb nu weer een beetje zin om met de site aan de gang te gaan, een en ander wat bij te werken en op te frissen.

Wat is er veranderd?
Alle foto’s die zich er voor lenen krijgen vanaf heden een zwarte achtergrond.
Het was altijd al een ergernis dat de achtergrond nogal eens in kleur varieerde, van zwart tot (licht) antraciet.
Vanaf heden wordt ’t iets meer één geheel.

Tevens was er een menu als afbeelding op de homepage, tevens was er het menu boven in beeld.
Het menu boven in beeld had nog zo’n uitklap menu, daar ben ik van af gestapt.
Klik nu op bijv. goud en zilver en je komt op een pagina waar je verder kan selecteren.
De oude situatie was feitelijk een beetje dubbel/onoverzichtelijk/overbodig, dus onzin en kan dus weg.
Het is nu een redelijk overzichtelijk geheel, klik op de foto’s (of ergens in het menu bovenin) en de rest wijst de weg

Er staan nog wel wat zaken op de planning, dit komt eerdaags wel voor elkaar.
Ik moet nu eerst maar aan de slag om wat producten te updaten (voorzien van prijs, meer foto’s, tekst etc)

Afbeeldingen gebruiken

Ja, in nette bewoording “schending van het auteursrecht”…ik noem het gewoon ordinair jatwerk van mijn afbeeldingen.

Het is al vaker voorgekomen dat er foto’s van mijn hand elders zijn gebruikt.
Het meest recente voorbeeld is een afbeelding van één van mijn boeken op Skoander.com, ordinair gejat én gebruikt door boekhandel De Slegte.
Als je mij écht bloedchagrijnig wilt krijgen dan is dat wel een manier.

Tot nu toe was het altijd een telefoontje met een vlot ingewilligd verzoek tot verwijdering van de betreffende foto’s.
Ik ben er eigenlijk wel klaar mee, per heden ga ik ’t nu maar anders aanpakken…u kunt zelf wel een inschatting maken van wie u dan een brief ontvangt.
(lees bijv. ook even https://www.kvk.nl/wetten-en-regels/auteursrecht-op-fotos-voor-je-website/ )

En als je al afbeeldingen of wat ook wilt “gebruiken” (lees: jatten), heb dan in elk geval nog het fatsoen om mij eerst even te vragen.
Gewoon een emailtje naar info@skoander.com, niet veel moeite.

Niet dat ik ooit toestemming geef tot gebruik van mijn foto’s….en nee, geen uitzonderingen.
En nee, een foto spiegelen, bewerken, bijsnijden of wat dan ook zorgt er niet voor dat het auteursrecht verdwijnt.

Als je toch van plan bent (mijn) afbeeldingen te gebruiken, verdiep je dan eerst even in bijv. de schadevergoeding betreffende het schenden van het auteursrecht.
Ik denk dat je dan liever zelf even een fotootje kan maken, dat is aanzienlijk goedkoper!

Bevrijdingsspeld

Een item wat dermate vlot verkocht was dat ie Skoander eigenlijk niet gehaald heeft: een oude bevrijdingsspeld.

Handgemaakt van een stuk leer, beschilder het met de Nederlandse vlag incl oranje baan, daarna er een spijker door slaan en omvouwen en zie daar: je hebt een speld.

Deze speld wordt medio april 2025 ook getoond (of wellicht ook gebruikt) bij “Operation Cannonshot” te Wilp.

De speld is dus goed terecht gekomen 🙂

Gebr. van Giels kinderring

Nieuw in de collectie

835 zilver kinderring van de Gebr. Van Giels

Spoedig online

Herman van Giels was, samen met zijn broer
Johan van Giels, in 1919 de oprichters van de
firma Gebr. Van Giels

De firma is begonnen als klein zaakje in onder
andere oorbellen en rozenkranzen maar is
uitgegroeid tot een bloeiend bedrijf welke ca
80 jaar actief zou blijven.
Gebr. Van Giels was actief van 1919 tot 2002
en was een bedrijf in Bergen op Zoom dat zich
voornameljk ringen, kettingen en andere
kleine sieraden produceerde

Voor zover bekend is het meesterteken var
Gebr. Van Giels altijd V3G geweest, dit in vele
variaties.

Tijdens de eerste jaren van de Tweede
Wereldoorlog hebben de gebroeders Van
Giels, die grootschalige sieradenproducenter
waren in Bergen op Zoom, onder andere
zilveren munten van voornamelijk Wilhelmina
omgebouwd tot lepels, manchetknopen etc.
Dit staat bekend als “verzetszilver”

Verzetszilver zijn zilveren voorwerpen welke in
WO2 gebruikt werden als stil verzet
Stil verzet is een term die gebruikt wordt om
te verwijzen naar verschillende vormen van
verzet die niet openlijk of georganiseerd zijn
Dit kan bijvoorbeeld gaan om speldjes met
symbolen van verzet, zoals de Nederlandse
Leeuw of de spreuk “Oranje zal Overwinnen’
die in het geheim werden gedragen als teken
van stil verzet tegen de Duitse bezetter.

In de oorlog werden er veel zilveren
Wilhelmina munten vermaakt tot sieraden er
gebruikszilver, dit om op Subtiele wijze
kenbaar te maken dat men achter het
koningshuis stond

(werd men gepakt met verzetszilver of stil
verzet items dan waren de straffen niet mals!)

Verzetszilver kent vele vormen: broches
porbellen, dasspelden kettinghangers
lepeltjes, manchetknopen, messenleggers,
sigarettendovers (zes-en-een-kwart, Seyss-
Inquart) en al wat niet meer,

Wilhelmina in Perspex

Ja, Skoander heeft er eentje, een zilver Wilhelmina in perspex gezet.
Het mooie: de hanger is voorzien van 2 munten, 1 voor en 1 achter

Wat maakt deze hanger nou zo leuk?
Het is zogeheten “stil verzet” materiaal, stil verzet sieraden werden in, maar ook na, de oorlog gebruikt als teken van loyaliteit naar
het Nederlandse koningshuis.

In dit geval dus een hanger van perspex, dit betreft het kunststof van een cockpitraam van een neergstort vliegtuig
Wat leuk is is dat de hanger voorzien is van 2 munten, meestal zie je slechts 1 munt.

En de conditie? Uitermate goed!
Enkel de Wilhelmina munten zijn wat versleten, het perspex verkeert zo ongeveer nieuwstaat conditie.

Spoedig online @ Skoander

Ultraviolet knikkers

Ik heb een lichte voorliefde voor ultraviolet licht.
Het UV gebeuren is, gezien mijn interesse voor (het herkennen van) valse kunst/grafiek/schilderijen etc., sowieso al erg lange tijd in mijn leven.

UV is handig om bijv. restauraties in grafiek (papier) te zien, restauraries op olieverven enz. enz.
En uiteraard is er nog een heel scala aan mogelijkheden met UV, ik maak er dus veelvuldig gebruik van.

Uteraard doe ik ook het één en ander met UV glas en dus ook knikkers.

UV knikkers zijn er, helaas niet in al te grote getale.
(ter idee: ooit bij een kringloopachtige winkel de gehele voorraad à bijna 30 kg ongezien opgekocht, dit in de wetenschap dat er ergens wel wat leuks bij moest zitten.
Onder de streep zat er vrijwel niks bij wat op UV reageerde. Heb mijn verlies genomen en de hele partij maar weer gedoneerd aan iemand die zakjes knikkers maakte voor koters in Oekraine, dan heeft ’t tenminste nog een goed doel!)
Afijn, koop je een partij, houd er dan ook maar rekening mee dat áls je wat uv knikkers vindt, een groot gedeelte ook nog beschadigd is.

Ik ben overigens géén knikker expert, ik weet een beetje hoe en wat, maar types enz. is een vak apart. En geloof me: het aanbod in die knikkerwereld is groot!

Verwacht dus geen al te uitgebreide beschrijvingen en de staat is, voor een leek als mij, goed tot zeer goed. (daar is al op geselecteerd)
Indien er gebruikssporen zijn dan wordt dat uiteraard vermeld.

Even een paar voorbeeldjes van wat cadmium knikkers

Nieuwe aanwinst…

Ik weet het, het lijkt (nog) nergens naar!
Ranzige en zwaar geoxideerde handgemaakte zilver oorbellen.

Het lijkt nu werkelijk niks, maar het wordt wel weer wat leuks 😉

Na een grondige schoonmaakbeurt komen er in elk geval nieuwe zilver poussettes op, het zijn 2 verschillende en dat toont voor geen meter.

Benieuwd naar het eindresultaat?
Wordt vervolgd @Skoander

Dropshipping ellende, ja het is weer eens in het nieuws.
Onder andere ACM waarschuwt er weer voor…

Wat is nou dropshipping en is het fout?
Om met het laatste te beginnen: nee, in basis is dropshipping niet fout, het is zelfs een redelijk veel gebruikte vorm van verzending.
Stel: u koopt bij mij een doos met baklijsten op lengte (ca. 2,70 meter lang), dan kies ik er voor om een pakket met zo’n afmeting vanuit de leverancies naar de klant te verzenden. Dat is de kortste klap.
Ik hoef dan geen mega doos op voorraad te hebben en de leverancier heeft de connecties om dergelijke pakketten te verzenden.
In die zin is dropshipping, levering direct van fabriek, dus niet zo heel gek.

Waar gaat het dan fout met dropshipping?
Jaren geleden waren er wat snuggere figuren die misbruik maakten van onder andere Aliexpress, Alibaba en tegenwoordig ook Temu.
Oftewel rotzooi van chinese webshops.

Hoe gaat dat in z’n werk?
Men zet een simpele webshop op (meest Shopify, daar heb je in een paar uur al een webshop online…kost dus geen tijd en is snel cashen)
Daarna struint men de chinese webshops af naar iets waarvan men vermoedt dat er handel in zit, de afbeeldingen worden gekopieerd naar de eigen website en de handel kan beginnen.

Als u bij zo’n “webshop” bestelt dan worden de bestellingen direct doorgezet naar de chinese website en de klant ontvangt na xx periode het pakketje uit bijv. China.
De verkoper zal het pakket nooit zien, nooit in handen krijgen…enkel het geld vangen!

Nu worden de prijzen van die Chinese rommel bijv. 40 x over de kop gegooid, ik heb ze zelfs gezien waarvan de prijs ruim 300 (!!) keer over de kop ging.
Stel je voor, een Chinees prul van 50 cent wat voor ruim 150 euro verkocht wordt. Dán voel je je knap belazerd.
En laat dát nou de werkwijze van de dropshippers zijn.

Kijk, als zo’n dropship webshop de items nou op voorraad heeft, snel kan leveren én er een beetje winst op maakt dan is er nog wat voor te zeggen….maar dat is zelden aan de orde.

Hoe kan je zo’n webshop nou herkennen?
– zie je een item ergens online: maak een printscreen van het item en haal het door Google Lens. Grote kans dat het item op een Chinese website opduikt. Dan weet je dat je belazerd wordt.
– Skoander.com is gemaakt met WordPress, staat helemaal onder op de site. Dat soort info zie je ook vaak bij Shopify sites.
Tref je een Shopify site? Probeer dan Google Lens maar uit op de items.
– kijk naar de Algemene Voorwaarden (áls die er al zijn, vaak niet) en kijk bij retouren even naar het retouradres in geval de zending niet bevalt en retour moet. Bij dropshippers is dit vaak een adres in China of een ander buitenlands adres.
(de reden hiervoor is simpel: ontmoedigingsbeleid om te retourneren!
Een dropshipper wil geen voorraad (anders hadden ze wel voorraad ingekocht) en retouren die binnenkomen is ook voorraad. Dát willen ze dus niet, dus wordt alles uit de kast gehaald om de retouren te ontwijken.
Als u bij een Nederlandse webshop bestelt dan moet het pakket ook gewoon retour Nederlandse webshop kunnen, gewoon wettelijk veastgelegd.
Laat u dus niet ompraten door : “u mag het pakket houden en krijgt xx% korting op de volgende aankoop” of retour naar een buitenlands adres!)
– vaak gratis verzending (want ja, dat doen die Chinese websites ook)
– geen contactgegevens op de site vindbaar (en ja, de contactgegevens van de Nederlandse webshop moeten wettelijk gezien ook in de Algemene Voorwaarden staan, dat is ook zelden het geval)
Ik heb ook vaak genoeg gezien dat er een vals KVK nr of een compleet fictief adres getoond wordt (men gaat er van uit dat het klopt en kijkt niet verder)
– de website bestaat vaak nog maar vrij kort. (gooi de domeinnaam door www.sidn,nl/whois/ , daar kan je de info betreffende de NLse domeinnaam vinden. Is het bijv een .com domein? Kijk dan op Whois.com en vul daar de domeinnaam in
– dropshippers gebruiken oa. instagram en Facebook voor hun handel, je zult ze in de Bing/Google resultaten niet snel tegenkomen
Reden? Voor een paar euro kunnen ze daar veel mensen bereiken en is de kans op handel groot.
Het draait namelijk om de snelle handel en de hele handelswijze draait daar om.
Een shopify website die snel op te zetten is, social media (want ja, stel je voor dat je echt een eigen site moet bouwen en je bezig houden met constructieve SEO…kost alleen maar tijd en geld) etc. etc.

Kortom: houd de ogen open!

Ik heb het trouwens een paar keer over Shopify gehad.
Ik zal ook even globaal uitleggen wat het verschil tussen WordPress en Shopify is én waarom dropshippers dus massaal voor Shopify kiezen.

Shopify is een systeem waarbij je dus op zeer eenvoudige wijze een website kan maken.
Je hebt vaste templates waar je uit kan kiezen en een site is dus vlot gebouwd…je hoeft weinig te doen behalve wat kleurtjes en tekst/afbeeldingen in te voegen.
Shopify is opzich redelijk uitgebreid, maar toch ook beperkt.
Het is handig om een startende webshop in Shopify te maken, maar als de webshop groeit dan loop je al snel tegen problemen aan: je wilt uitbreiden maar die mogelijkheid is er dan niet.
Shopify is, onder de streep, een systeem om zonder (veel) kennis snel een website te maken, leuk voor beginners en bedrijven die zoekende zijn naar wat ze willen. (ideaal voor dropshippers dus)

WordPress is opzich ook simpel (als je er wat tijd in wil steken) en je kan werkelijk alles maken zoals je het wilt hebben.
WordPress heeft ook tal van plugins waarmee je enorm kan uitbreiden. Kortom: vrijwel niets is onmogelijk.
Als je wat handig bent kan je ook nog diverse codes gebruiken, dit tezamen met plugins waardoor je alle kanten op kan.
WordPress kent dus geen beperkingen zoals Shopify.
Nadeel van WordPress: het is enorm veel tijd om een site goed in elkaar te zetten, een beetje WordPress webshop is echt niet snel klaar!

Goedkope troep, geen eer aan te behalen…dat was zo ongeveer de kop van een nieuwsbericht

In dit geval ben ik eigenlijk ook zo’n figuur die hard op weg is om de stekker er uit te trekken.
Zoals op de site te vinden is heb ik een lijstenmakerij. Ik doe nog wel wat met lijsten, echter niet veel meer.
Reden? Lees het verhaal van schoenmaker Ruud en dan heb je mijn motivatie ook zo ongeveer.

Lijsten waren al nooit echt goedkoop, tenminste niet bij de lijstenmaker.
Het is allemaal maatwerk, unica’s en ja, dat kost de nodige pecunia.

Helaas hebben we te maken gehad met absurde prijsverhogingen (ter idee: medio januari 2021 kreeg ik een email dat alle prijzen (glas, hout, karton etc.) per ommegaande factor 2, 3 tot zelfs 4 x omhoog gingen.
Een kleine 3 maand later kregen we op een woensdag bericht dat per vrijdag alle prijzen 7% omhoog gingen.
En zo zijn er voor en na die tijd ook nog wel wat verhogingen geweest…maar bovengenoemde staat mij toevallig nog goed bij.)

De lol is er dus wel aardig af….

Schoenmaker Ruud heeft het ook over kwaliteit, ook daar kan ik (helaas) wel een boekje over open doen.
In mijn eerste jaren als lijstenmaker (begonnen in 2006) hadden we écht mooie series lijsten.
Ook van goed en fraai hout, daar mankeerde niets aan (behalve de prijs). We hadden bijv. massief walnoot, rozenhout, kersenhout, eiken en noem maar op.
(Ver)werkte prima, mooi spul!

(het is zelfs zo geweest dat ik herhaaldelijk bij de leverancier heb geklaagd over onwerkbare troep. De snedes (ja, wij snijden het hout in verstek) waren de laatste jaren altijd ruw en had meer werk om dat met de hand bij de werken dan dat ik een lijst in elkaar zet).
Altijd weer het commentaar dat het wel aan mijn machines lag, óf botte messen…uiteraard lag het nóóit aan het hout.
Mijn machine snijdt ook vandaag de dag nog gewoon een vloeitje (van de shag) vlekkeloos in tweeën, dáár ligt het probleem dus niet!)

Tegenwoordig heb je letterlijk waaibomenhout van rotkwaliteit met een mooi laagje echt hout(fineer) en daar betaal meer voor dan “vroeger” voor een stuk massief walnoot.
Ellendige kwaliteit en het maakt niks uit waar je de lijsten weg haalt: het is overal dramatisch!

Neem daarbij dat men liever naar één of andere woonwinkel gaat, daar een goedkope MDF lijst koopt en daar genoegen mee neemt.
Het interieur wisselt om de paar jaar, dus de kunst en/of lijsten worden net zo vaak verwisseld…

Het is mij eigenlijk wel goed geweest met de lijstenmakerij, ik kan me zeer goed vinden in het verhaal van schoenmaker Ruud.
En mocht er een klant komen voor een lijst: prima, ik zal altijd helpen en voor een fatsoenlijke lijst zorgen…maar de lol is er wel van af!

De Slegte, slecht….

Ja, de boekenhandel De Slegte, vroeger een grote naam en tegenwoordig lijkt het er op dat ze meer online doen in combi met nog een paar winkels.

Wat mij dus écht, en dan ook écht, vies tegen viel is een kwestie inzake één van mijn boeken welke online staat.
Het betrof dit boek: https://skoander.com/naslagwerk-van-in-friesland-geboren-kunstenaars/

Ik was vorige week gewoon even benieuwd óf én waar dit boek eventueel verder aangeboden wordt…de kans is klein, het betreft namelijk een
boek met een oplage van 50 stuks.
Ik heb de afbeelding van het boek door Google Lens gegooid en bijzonder genoeg trof ik dit boek aan bij De Slegte.
Ik klik op de foto, kijk nog eens goed en verdomd…die foto lijkt wel héél erg op mijn foto.

Ja, De Slegte jat dus foto’s van andere websites, in dit geval dus van mijn site!
Hoe weet ik nou of het écht mijn foto was?
Wel…op mijn eigen foto is er een klein wit vlekje te zien (in onderstaande foto’s rood omcirkeld), geheel toevallig was dat vlekje ook zichtbaar op de foto van De Slegte.
Daarnaast is er op mijn foto een drietal streepjes te zien, linksonder bij de rug van het boek. Ik heb de foto dus nét niet goed bijgesneden…
Bijzonder genoeg waren die drie streepjes ook te zien op de site van De Slegte, wederom op de printscreens hieronder rood omcirkeld

Het is dus gewoon ordinair jatwerk, dát had ik niet van zo’n firma als De Slegte verwacht…..

Gelukkig was na 1 telefoontje de afbeelding vlot offline gehaald, maar ik houd het vanaf heden dus wel in de gaten.
En ja, ik zal de foto’s op de site maar van een watermerk voorzien. Niet leuk, maar blijkbaar noodzaak als zelfs zo’n firma als De Slegte al foto’s voor eigen gewin loopt te jatten.
En ja, mede boekhandelaren: ik zou bovenstaande dus ook maar in de gaten houden!

De foto’s van De Slegte, vergelijk ze gerust met de foto’s van het boek op Skoander.

Oud goud verkopen?

De goudprijs staat historisch hoog én gaat aldus de prognoses alleen nog maar meer stijgen!
(ook ziver is op weg naar de hoogste prijs ooit!!)

“oud of overtollig goud verkopen wat toch maar in een la ligt”….er zullen vandaag of morgen wel weer reclames komen dat je het “overtollige” en niet gebruikte goud kan inleveren bij o.a. een bekende firma met vestigingen door het hele land (of andere zaken, kan ook natuurlijk)

Is dat nou slim om te doen?
NEE.

Ten eerste word je hoogstwaarschijnlijk belazerd.
Één van de redenen is vrij simpel: de inbrenger is vaak niet op de hoogte van de actuele goud/zilverprijs.
Op dit moment 22-10-2024 20.33 uur staat de 24 karaat goudprijs op 81631 ex BTW euro per kilo en de zilverprijs op 1031 euro ex BTW per kilo.
(ter vergelijk: 13/09/2024 om 0910 uur stond de goudprijs 24 karaat op 74512,30 euro ex BTW per kilo en de zilverprijs (999 zilver) op 871,40 euro ex BTW per kilo. Zo snel stijgen de prijzen dus!!)
Dat komt op de huidige prijs à 81631 euro per kilo neer op bijvoorbeeld 61.22 euro ex BTW per gram 18 karaat goud.
Of 47,75 euro ex BTW per gram 14 karaat goud.
925 sterling zilver komt met deze prijzen op (afgerond) 0,96 cent ex BTW per gram.

Maar als je edelmetaal gaat inleveren bij zo’n firma, wees dan op je hoede.
De ervaring leert is dat de edelmetaalprijzen meestal nergens worden vermeld.
Je moet dus af gaan op het verhaal van de verkoper…en dát moet je nou net niet doen.
Wees dus altijd op de hoogte van de actuele edelmetaalprijzen!! (kijk op www.skoander.com/actuele-zilver-en-goudprijzen/ voor de actuele prijzen ex BTW voor goud en zilver)

Voor wie weleens Pawn Stars (of een vergelijkbaar programma) op de tv ziet zal deze vraag ook bekend voorkomen: “wat wilt u er voor hebben?”
Veeg dat soort vragen direct van tafel, het gaat er niet om wat je er voor wilt hebben…het gaat er om wat het waard is!
Goud of zilver heeft een vaste edoch fluctuerende waarde en daar kan men niet omheen.

Ik heb ooit eens gesolliciteerd (en uiteraard niet aangenomen) bij zo’n grote, landelijk bekende firma welke goud/sieraden/zilver etc. opkoopt.
Daar werd uitgelegd dat de grote jongens die met enige regelmaat met bijv. een kg. goud binnen lopen wel een fatsoenlijke prijs kregen (die jongens weten de prijzen wel, een kg goud heb je niet zomaar bij elkaar)
Elk ander mens wordt feitelijk belazerd, of in elk geval getracht te belazeren….
Zou ik aangenomen worden dan moest ik dus ook dergelijke vragen stellen als “wat wilt u er voor hebben” of soortgelijke vragen.

Het komt er dus op neer:
stel een klant komt met een nette gouden ketting à 7 gram zwaar 14 karaat.
Verkoper vraagt: “wat wilt u er voor hebben?”
Klant zegt, mwah, een euro of 100…

Dan wordt er even wat gewogen, interessant gedaan en klant krijgt een bod van 150 euro. (klant blij, denkt dat ie een goede deal heeft want krijgt meer dan verwacht)
Handelaar blij want klant is tevreden en heeft een nette ketting t.w.v bijv. 600 euro in handen.
Onder de streep wordt de klant hoe dan ook benadeeld.

Maar wat gebeurt er nou met dat goud? Wel, het wordt ingekocht als sloopgoud en het ingeleverde goud wordt niet versmolten als bijv. de sieraden nog goed en verkoopbaar zijn.
Bij bovengenoemde firma is dat simpel: ze hebben namelijk óók een eigen veilinghuis. Alle ingekochte items die er nog goed en verkoopbaar uitzien worden gewoon weer via dat veilinghuis verkocht… echt onverkoopbaar sloopgoud wordt wel versmolten.

Wat ook een trend is: er zijn zat sieraden met steentjes er in. Het excuus is altijd: “ik betaal voor goud, niet voor de steentjes”.
De steentjes worden er altijd steevast uitgehaald en heel snel in de vuilnisbak onder de tafel gegooid.
De kans is zeer aannemelijk dat er ook weleens een goed steentje, bijv. diamant, in de vuilnisemmer beland en daar zit dus ook handel in.
Als de steentjes achteloos in de vuilnisbak belanden, vraag ze dan maar terug 😉 zij betalen er niet voor, prima…dan kan je ze ook wel terugkrijgen.

Laat dus niet zomaar de steentjes of ander materiaal uit de sieraden slopen!!

Afijn…ik kan hier wel een heel verhaal neerzetten.
Onder de streep: blijf scherp! (actuele Kitco edelmetaalprijzen zijn te vinden op www.skoander.com/actuele-zilver-en-goudprijzen/ )
Breng de edelmetalen liever gewoon zelf naar een veilinghuis, dan blijft het jouw eigendom, wordt het gecontroleerd op bijv. goede steentjes en is de kans zeer aannemelijk dat u een hogere prijs krijgt!

Wie weet het…onbekende kunstenaar

Ik weet doorgaans wel een paar dingen, in dit geval kom ik er even niet uit.
Onderstaand werk heb ik al geruime tijd liggen en het zit me altijd nog dwars dat ik niet weet wie de kunstenaar is!
Het betreft een kunstwerk van een hoogstwaarschijnlijk Britse kunstenaar, het kunstwerk doet me qua stijl e.d. veel lijken op een erg bekende Engelse kunstenaar (William Turner)
Helaas is ‘t werk niet gesigneerd, behoudens een krabbel op de achterzijde van het kunstwerk.

De feiten:
– het kunstwerk is redelijk onderhevig aan foxing

– het kunstwerk is minimaal 3 keer (zeer waarschijnlijk 4x) van lijst verwisseld, dit gezien de tape restanten en verkleuringen van de passepartout op het kunstwerk.
Aangezien schilderijlijsten niet jaarlijks worden vervangen mag je er vanuit gaan dat dit wel een redelijk oud werk is.
Stel dat een lijst gemiddeld 50 jaar mee gaat, dan is dit werk 150+ jaar oud.

– het kunstwerk is voorzien van de sticker op de oude lijst van “New Gallery (Gordon & Priscilla Hull) 5, High Street , Budleigh Salterton phone: 2371/2737 Fine Art”
Wie meer informatie heeft over deze galerie (kunstaanbod etc.) dan houd ik mij aanbevolen!!

Over Gordon Hull is weinig tot niets aan informatie te vinden, over Priscilla Hull is wel één en ander te vinden, echter niet bijzonder veel bruikbaars
Ze is overleden op 12 augustus 2013, Priscilla Hull was een mede-oprichter van het Fairlynch Museum in Budleigh Salterton en een prominent lid van de gemeenschap.
Ze was voorzitter van de Budleigh Salterton Urban District Council en voorzitter en president van de Budleigh Salterton Chamber of Commerce, evenals een Devon County Councillor. Ze was ook een JP en zat meer dan 25 jaar als magistraat ( JP = in Engeland en Wales zijn magistraten getrainde vrijwilligers, geselecteerd uit de lokale gemeenschap, die zich bezighouden met een breed scala aan strafrechtelijke en civiele procedures. Ze worden ook wel vrederechters genoemd. )
Priscilla Hull verzamelde veel kunstwerken van lokale betekenis of door lokale kunstenaars en runde een kunstgalerie vanuit Abele Tree House, haar huis aan de Fore street in Budleigh. Heel veel verder kom ik helaas niet.
Meer informatie is dus wel gewenst. Ik ben met name benieuwd naar de eigen collectie van Hull en/of wat voor aanbod ze in de galerie hadden.

– papiermaat van het kunstwerk: 24,50 x 35,50 cm

En nu de foto’s

*de laatste 2 foto’s zijn van de krabbel op de achterkant.
De eerste foto is zoals de krabbel, conform de voorkant, correct moet zijn.
De tweede foto is van de krabbel op de kop (tenminste, in vergelijk met de voorkant)
(het watermerk is helaas noodzakelijk gebleken)

Nieuwe blog pagina

Wordt dit een interessant blog?
Ik denk het niet… ik post vooralsnog niet bijzonder veel.

Mocht ik wel eens iets posten dan, neem het volgende in acht:
– Ik kan over vanalles en nogwat een blogberichtje maken, interessant of juist totaal niet.
Het is maar net wat mij op dat moment bezig houdt.
– ik word nergens voor betaald, heb geen betaalde advertenties, geen spam, geen affiliate gedoe….niks van dat alles..
– Kan ik in blogposts kritiek leveren? Jazekers… ik zal ongetwijfeld berichten posten waar anderen niet blij van worden, ik zal echt wel eens tegen het zere been trappen en ja, ik zeg waar het op staat…
– ik kán berichten posten over bijv. het ontzuren van grafiek of werken met UV licht. Ben je van mening dat je het zelf ook kunt en/of ga je experimenteren naar aanleiding van mijn berichten?! Eigen risico!!
– reageren staat uiteraard vrij. kritiek leveren op mijn reacties staat uiteraard ook geheel vrij.